The Matrix: Path of Neo

Gösterime girdiği 1999 yılından itibaren The Matrix, defalarca izlendi, tartışıldı, eleştirildi, yerden yere vuruldu, göklere çıkartıldı ve tam anlamıyla bir fenomene dönüştü. Daha önce çoğu edebi eserde ele alınan “Gerçeklik nedir?” “Hayatımızı kontrol eden bir takım güçler mi var?” gibi sorulara bir hacker bakış açısından bakmamızı sağladı ve en anti-kültürel insanlara bile birkaç şey öğretebildi. Larry ve Andy Wachowsky kardeşler sağdan soldan, detay vermek gerekirse mitolojiden, efsanelerden, dini kitaplardan, sayısız felsefeden, filmden, kitaptan vs. topladıkları ufak parçaları büyük bir ustalıkla birleştirip, Matrix efsanesini yarattılar. Ancak Wachowsky kardeşler ilk filmin getirdiği büyük başarının altından kalkamadılar. Takip eden The Matrix: Reloaded ve Revolutions, biraderlerin yaratıcıklarını yavaş yavaş yitirdiğinin bir göstergesiydi. Hikayede o kadar büyük kopukluklar ve açıklanmayan olaylar silsilesi vardı ki, aradaki boşlukları doldurabilmek ve izleyiciyi daha fazla bilgilendirebilmek için türlü fabrikasyon yapıldı. Çizgi roman, anime film, kitap vs. gibi yan ürünlerin dışında bir bilgisayar oyunu da şarttı tabii. En sonunda Enter The Matrix ile iki sene önce tanışıp, Matrix alemine girebilme şansına sahip olmuştuk. Oyun, filmlerin çıkışı ile senkron edilmeye çalışıldığı için aceleye getirilmişti ve her yönden vasatın çok az üstünde bir yapımdı. Ayrıca oyunda sadece Niobe ya da Ghost adlı karakterleri oynayabiliyorduk ki, bu bile tek başına oyunu almama nedenlerinden biriydi. Ancak oyun, The Last Flight Of The Osiris adlı anime kısa film ile Reloaded arasındaki olayları, Reloaded’dan Revolutions’a doğru giden perde arkası birçok detayı anlattığı için, en önemlisi de o sıralar başka hiçbir yerden bulamayacağınız, Revolutions fragmanını oyunun sonunda bulundurduğu için pek beğenilmese de çoğu insan tarafından alındı ve oynandı. Şu an kutusunun kenarlarını çiğnemekle meşgul olduğum The Matrix: Path Of Neo, aylarca öncesinden bizlere kaliteli bir yapım ve Enter The Matrix’in bütün kusurlarının ortadan kaldırıldığı bir oyun olarak vaad edilmişti. Gerçek nedir? Bunu az sonra öğreneceğiz.

-Beyaz tavşanı kovala Neo…
-Bırak Allah’ını seversen şimdi.
-Tak tak, pat küt, stak stok, çata çota Neo!
-Dur abi tamam kalkıyoruz ya vurmasana!

Oyunu ilk kurup yüklediğimiz andan itibaren ortada bir konsol oyunu havası var. Gerek arayüz olsun, gerek diğer görsel öğeler sanki bir PS2’nin başında oturuyormuşsunuz izlenimi veriyor. Her yeni oyun yükleyip, ilk defa çalıştırdığımda yaptığım gibi options menüsüne giriyorum ve o da ne? Grafik ayarları kısmı son derece ayrıntısız. Çözünürlük ayarının dışında kalite ayarını yapabileceğiniz tek bir yer var ve 1’den 10’a kadar gidiyor bu ayar. Ne bir AA ne bir AF ayarı mevcut. Tamam, anladık çok tembelsiniz, beceriksizsiniz, konsolda grafik ayarı yok diye PC versiyonuna sallamasyon bir şey koymuşsunuz tamam ama, asıl sorunlar grafik ayarını en sona getirip oynamaya çalışmamdan sonra ortaya çıktı. Sadece kafası olan vücudu olmayan karakterler mi dersiniz, saçma sapan renk cümbüşleri mi dersiniz yoksa ben size ara sahneler bitince karşınıza çıkan simsiyah bir ekrandan mı bahsedeyim? Kafayı yemek üzere iken girip oyunun readme dosyasına bir bakayım dedim, işler burada daha da saçmalaştı. Neymiş efendim, 10’dan 8’e kadar pixel shader 3.0 kullanılıyormuş. Hadi tamam, ekran kartım olan Radeon X800XT-PE pixel shader 2.0 destekliyor ancak insan bir uyarır, bilmeyenler için bir açıklama yazar değil mi? Saf, hakiki, öz tembellik ki ilerleyen zamanlarda daha pek çok örneğini göstereceğim.