Don King Presents: Prizefighter

Don King, aralarında Muhammad Ali, George Foreman ve Evander Holyfield gibi boks dünyasında isim yapmış dünyaca tanınan boksörlerle çalışan ünlü bir organizatör. Ülkemizde boks pek rehavet edilen bir spor dalı değil. Milletçe sadece futbolla yatıp futbolla kalkıyoruz. Oyun dünyasına dönecek olursak bu dalda en ciddi yapım tartışmasız Fight Night serisidir. Hele hele serinin üçüncü oyunu hem görsellik olarak çok ses getirmiş, hem de kontrolleri ile son derece gerçekçi bir oynanış sunmuştu. Spor oyunları konusunda EA Sport’a bazı dallarda kök söktüren 2K Sports acaba bu sefer neler yaptı?

“The Kid” tanıdığım en sıkı boksörlerden biridir

Oyunun en önemli kısmı tabii ki kariyer modu. Eğer normal maç yaparsanız çok az boksör ve mekan olduğunu görürsünüz. Bunları arttırmanın tek yolu kariyer yapmak. Spor oyunlarında gördüğümüz modlardan çok farklı bir kurgu hazırlanmış. Gerçek boksörler, antrenörler gibi insanlarla birebir sanki röportaj yaparmış gibi videolar hazırlanmış. Siz çok büyük bir boksör olmuşsunuz da onlarda sizi anlatıyor havası verilmiş. Maceramız son derece ayrıntılı hazırlanmış boksör yaratma menüsüyle başlıyor. Kafasının büyüklüğü genişliğinden tutunda, burnunun kıvrımlarından elmacık kemiklerinin çıkıntılarına kadar hayalinizdeki karakteri yaratabilirsiniz. İşiniz bittikten sonra başlıyorsunuz çalışmalara. Birkaç ufak dersten sonra ilk dövüşünüze çıkıp kazandığınızda artık bu uzun kariyere resmen başlamış oluyorsunuz. Çalıştığınız spor salonunda size verilen odadan dövüşeceğiniz boksörü seçip verilen süre zarfında antrenmanlar yaparak hazırlanıyorsunuz. Kendinizi geliştirmek için yapacağınız bu çalışmalar hem çeşitli hem de eğlenceli ufak oyunlar olarak hazırlanmış. Eğer sıkılırsanız otomatik olarak da yapabilirsiniz, fakat bu sefer kazanacağınız değerler düşüyor. Bu arada yükleme ekranları da son derece uzun olmuş. Ortada devamlı ip atlayan boksörü izlemek sıkıcı oluyor.

Rakip dağıldı evlat baksana haline

Gelelim kontrollere. Oynayanlar bilir, Fight Night serisi sadece analog kolları kullanarak hazırlanan oynanış ile son derece gerçekçi bir hava yaratmıştı. Sanki siz yumruk atıyormuşsunuz hissi başarıyla verilmişti. Prizefighter ise kontrollere pek önem vermemiş. Oyunu direk tuşlara basarak oynuyorsunuz. Dolayısıyla işin bütün gerçekçiliği yok olmuş. Daha çok arcade bir oynanış hakim. Sadece bu değil tuşlarla oynamak da ayrı bir dert. Yumruklardan sakınmak, blok yapıp karşı atağa kalmak çok karışık olmuş. Saatlerce oynasanız da hangi tuş ne yapıyordu ezberlemek ve kafanızdan geçenleri yapmak son derece zor. Belki de gerçekçi olsun diye düşünülerek ayarlanan ağır oynanışta maalesef bu kontroller yüzünden insanı bezdiriyor. Tuşlara arka arkaya bastığınızda karakteriniz de sırayla yaptığınız hareketleri uyguluyor ve geri dönüş ya da iptal etme gibi bir şansınız kalmıyor. Maalesef kontroller hiç kullanışlı olmamış. Ekranda sağlığınız, gücünüz ve en altta rakibi dövdükçe dolan üç kısımlı bir bar var. Barlardan biri dolduğunda rakibinize ciddi hasar veren bir yumruk atabiliyorsunuz. Sabredip üç barıda doldurduktan sonra aktif ederseniz kısa süreliğine gücünüz hiç azalmadan arka arkaya yumruklar atabiliyorsunuz.

Acı yok acı yok!

2K Sports atmosfer işini gerçekten çok iyi biliyor. İmzaları bulunan her oyunda atmosfer şahane oluyor. Prizefighter da bu konuda nasibini almış. Ringler son derece detaylı, havalı ve renkli olmuş. Etraf cıvıl cıvıl. Büyük dövüşlerde havai fişekler atılıyor. Özellikle boksörlerin çıkışları sanki televizyonda maç izlermiş gibi izlenim yaratıyor. Zaten videolarla güzelce hazırlanan kurgu ringlerin havası ile sizi iyice içine çekiyor. Karakterler aslında detaylı hazırlanmış. Fizikleri ve görüntüleri gerçekçi. Hatta sıkı bir raunttan sonra sırtınızdan akan terleri bile görmek mümkün. Fakat kontrollerden dolayı bazen attığınız yumruklar rakibinizin içinden geçebiliyor. Yüzde oluşan hasarlar ise beklediğim kadar ayrıntılı olmamış. Sanki yapım aşamasının ilk basamağında bırakılmış gibi. Bunun yanında maçın önemli anlarının gösterildiği tekrarlar başarılı olmuş. Eğer seri yumruklarla çalıştıysanız görüntüler ortadan değil başından itibaren gösteriliyor. Müzikler ise oyunda en çok hoşuma giden kısım. İçerinde meşhur Run DMC - It’s Tricky ve Survivor - Eye of the Tiger gibi şarkılarında bulunduğu tam 72 adet lisanslı şarkı hazırlanmış. Antrenman yaparken sanki ufak bir radyodan gelen ses gibi bu müzikler devamlı çalıyor. Yükleme ekranlarında ise ses artıyor. Multiplayer oynarken kariyerde hazırladığınız karakterinizi kullanmanız mümkün. Onun dışında pek ayrıntılı modlar hazırlanmamış, yavan bırakılmış.

Bitirirken…

Prizefighter, maalesef 2008 yılı olarak şimdiye kadar çıkan yapımlar arasında en büyük hayal kırıklığı yaratan oyun. Yayınlanan ekran görüntülerine bakarak çok daha iyi olacağını düşünüp merakla bekliyordum. Görsellik olarak belki idare edilebilir, fakat kontroller ve oynanış hiç başarılı olmamış. Oynarken eliniz ayağınıza dolanıyor. Zaten tuşlara basarak oynamak, gerçekçiğini götürüp rasgele tuşları bastığınız bir oyuna dönüşüyor. Açıp son derece başarılı müziklerini dinlemek tamam ama söz konusu boks ise Fight Night Round 3 hala rakipsiz.