Öncellikle bana iki haftadır katlanan sevgili okura teşekkür etmek istiyorum. Bakış Aşısı benim tam bir yıldır başlamayı düşündüğüm ama bir türlü fırsat bulamadığım bir yazı dizisi. Eh, şimdi üçüncü bölüme merdiveni dayadığımıza göre iyi gidiyoruz sanırım.
İkinci olarak geçen hafta "Acaba neyden bahsetti bu adam?" diye soranlarınız olmuştur. Aslında yazı dilinin o şekilde olacağı aklımın ucundan bile geçmemişti. Yazdım ve bir anda çok farklı yere gitmeye başladığını gördüm. Durayım dedim ama duramadım işte. Belki de Karanlık Kardeşlik ve Ejderdoğan’ı yazdığım günleri düşündüm. Belki de o günleri özledim. Kahve stoğumu yapıp, Cuma akşamları sabaha kadar Aodray ve Elrin'nin maceralarını yazmayı özlediğimi fark ettim.
Bir hikâyeyi devam ettirmek, takip eden birkaç kişinin gerçekten yazdığınız şeylere değer verdiğini görmek güzeldi. Hala da güzel…
Geçen haftanın konusu kaçmaktı. Bu bana ait bir görüş. Eğer bir dünyanın atmosferi sizi çepeçevre sarıyor ve dışarı gitmenize izin vermiyorsa, hayatınızda sizi sıkan ve bezdiren bir şeyler vardır. Kendi sorunlarınızla uğraşmayı bırakıp, başka evrenlerde yansımanızı ararsınız işte.
Bakış Aşısı henüz çok yeni bir seri. Daha üçüncü bölümdeyiz, oradan belli değil mi? Arada yine benim garip yazılarıma şahit olursunuz ama bu hafta yine normale dönüyoruz. Benim durumumda normale dönmek, normallik kavramının kendisi kadar saçma bir kavram olsa da, siz bu şekilde kalmaya devam edin.
Organik bir seri olmasını istiyorum. Yani siz de söz sahibi olun, hatta konuları belirleyin istiyorum. Eğer ileriki haftalar için değinmemi istediğiniz şeyler varsa bunu yazmaktan çekinmeyin. Hatta siz de yazın, fikrinizi belirtin hep beraber tartışalım. Tartışabilmek ve eleştirebilmek önemli şeyler.
Playstation 2’yi özledim
Öyle böyle değil, keşke hala oyun çıksa ve geçerli konsol o olsa. Gayet ciddiyim. Eh, Playstation 4 gelmişken, oyunlar birbiri ardına duyurulmuşken “Ne diyor bu değişik?” gibisinden bir tepki vermiş olabilirsiniz.
Niye dediniz ki öyle?
Üzüldüm bak şimdi…
Son birkaç haftadır ofisin PS Vita’sı bana uzun metrobüs seferlerimde arkadaşlık ediyor. Aslında Sadece Hakan Bozdemir de var ama kendisini pek sevmiyorum. (Hakan nasılsa bu yazıları okumuyor…)
PS Vita sadece bana zamanın geçmesinde yardımcı olur diye düşünürken, tanıdık bir dost sayesinde eskiyi şöyle bir yâd etmeme sebep oldu. Biraz kontrol zorluğu yaşadım ama olsun.
