Shadow of the Colossus

İlk duyurulduğunda Wanda and Colossus olarak ortaya çıkan Shadow of the Colossus'ta devasa boyuttaki devlere karşı mücadele ediyoruz. Peki neydi bizi bu Colossus'ları öldürmeye iten neden. Şan mı, şöhret mi, intikam mı? Hiç biri değil. Oyunun ana temasına aşk unsurunu koyan yapım ekibi her ne kadar bu konuda çok fazla detay vermese de kısa sürede karakter ile özdeşleşmemizi sağlamış. Bu karakterin neden hayatını kaybettiğini bilmiyoruz. Oyunu açtığımız anda bu detay adeta gözümüze sokuluyor ve uzun süren bir yolculuktan sonra bir o kadar uzun duran devasa bir köprüyü geçiyor ve Kadimler'in Tapınağı'na adım atıyoruz. işte buradaki kapı kapandığında siz de geriye dönüş olmadığını anlamaya başlıyorsunuz. Ulu bir sesin dediği gibi bu kızı canlandırmak için 16 devi öldürmemiz yetiyor ama sonunda bizden neler götüreceğini hesaba katmadan gözümüzü karartıp yola düşüyoruz.

Shadow of the Colossus'un ana teması daha tapınaktan çıktığınız anda yüzünüze bir tokat gibi çarpıyor. Firmanın diğer oyunlarının aksine olabildiğince uzanan geniş alanların bizi beklediğini söylemeliyim. Üstelik bu alanlar doğanın bütün güzelliklerini de karşımıza çıkartmış vaziyette. ilerledikçe karşılaştığınız detaylar ve manzara karşısında mest oluyorsunuz. tabi tüm bu güzellikler karşısında oyunun sade yapısı size büyük bir masalın içindeymiş hissiyatı yaşatıyor.

Bu masalsı atmosferde en büyük yardımcımız ise sadık atımız Agro. her seslendiğimizde kayıtsız kalamayan, bizi en zor anlarımızda bile yanlız bırakmayan Agro kısa sürede oyuna olan bağımızın en önemli unsurlarından biri haline geliyor. Zaten firmanın oyunlarında kullandığı ikili karakter olgusu bu oyunda Agro üzerine yüklenmiş. Yani Ico'da Yorda, The Last Guardian'da trico neyse, bu oyunda da Agro'nun o olduğunu söyleyebilirim. Oyunun büyük bir bölümünü at sırtında geçiriyorsunuz. Tabi atınızdan inmeniz gereken ya da yanlız devam etmeniz gereken yerler de var tabi ki. Yine de aradaki bağ bu kadar kuvvetli hale gelince sık sık Agro'yu kontrol etme gereği hissediyorsunuz.

Oyunda bu tarz birçok sahne bulunuyor

Shadow of the Colossus'u oynamaya başladığınızda hele ki ilk dev ile karşılaştığınızda aklınızdan tek bir soru geçiyor "2005 yılında böyle bir oyunu nasıl yapmışlar?". Şimdi devasa yaratıklar ya da ucu bucağı gözükmeyen alanlar çok normal gelse de o yıllarda bu gibi durumların ilkleri yaşattığını kabul etmemiz gerekiyor. Yani God of War'da Hydra'ların böğrüne Kaos bıçaklarını saplayıp sağdan sola vurmak o dönem ne kadar etkileyiciyse, ilk Colossus ile karşılaşmak da işte o kadar etkileyiciydi diyebilirim. Tabi oyunun bu yeni versiyonunu oynadığınızda ağzınız o kadar açık kalmayacak belki ama yine de bu devlerin sizi fazlasıyla etkileyeceğini gönül rahatlığıyla söyleyebilirim.

Oyundaki 16 devi öldürmek ise gözüktüğü kadar kolay değil. Öncelikle bu devleri bulmanız gerekiyor. Bu noktada yardımımıza lanetli kılıcımız koşuyor ve onu havaya kaldırdığımızda sıradaki hedefimizin hangi yönde olduğunu anlıyoruz. Sonrasında ise iş o tarafa doğru ilerleyip hedefimizi bulmaya bakıyor. Yine aynı şekilde devlerin zayıf noktalarını da bu kılıç sayesinde saptayabiliyorsunuz. Ayrıca devlerin dikkatini çekme ya da taktik gereği kullanmamız gereken bir ok, yay ikilisine de sahibiz. karşılaştığınız her devin öldürme şekli ise birbirinden farklı resmedilmiş. Yani kimi zaman topuklarından tırmanıyor, kimi zaman ise size bakmaya çalışan bir devin sakalına yapışıveriyorsunuz. Yerden metrelerce yükseklikte süzülen devler olduğu gibi, sizi suyun metrelerce altına sürükleyen devler de bulunmakta. Bu konuda yapım ekibi hayal gücünü oldukça geniş tutmuş ve bunu 2005 yılında başarmışlar.

Shadow of the Colossus her ne kadar devleri bul, öldür şeklinde ilerlese de içerisinde birçok detay barındıran bir yapım. Agro ile ilerlemek öncelikle inanılmaz bir keyif veriyor. Boş alanlarda at koşturtuğunuzda bile değişen kamera açıları ile birlikte oyunun o masalsı atmosferine kendinizi kaptırmaya başlıyorsunuz.

Gelelim oyunun bu yenilenen versiyonunun Shadow of the Colossus'a neler kattığına. Öncelikle oyun Türkçe dil desteği ile birlikte geliyor. Hem menüler hem de hikaye anlatımı tamamen Türkçe'ye çevrilmiş durumda. Zaten kendine has bir dil kullanan oyunun anlayabileceğiniz bir orjinal dili bulunmuyor. Yani firmanın diğer oyunlarında olduğu gibi bu oyunda da da özel bir dil kullanılmış. Bu nedenle Türkçe dil desteği hikayeyi anlamanız için oldukça önemli bir yer işgal ediyor. Çünkü oyunun ilerleyen kısımlarında hikayenin içinden çıkılmaz bir hale geldiğini de söylemeliyim.

PS4 sürümünün en önemli noktalarından birisi de oyunun tamamen yeniden yapılmış olması. Yani alıştığımız remaster oyunlardan birisi değil Shadow of the Colossus. Bluepoint Games aynı hikayeyi, orjinaline sadık kalarak tamamen yeniden elden geçirmiş diyebiliriz. Hal böyle olunca oyunun zaten etkileyici olan sanat yönetimi, yeniden yapılan grafikler ile birlikte muazzam duruyor. Açıkçası oyunun görsel yönünü beklediğimden çok daha iyi bulduğumuz itiraf etmeliyim. Karşılaştığınız her yapıdaki detayları incelemekten, şahane manzaralar eşliğinde kaybolmaktan kendinizi alamıyorsunuz. 

Mekana göre değişen atmosfer oyuna çok iyi bir şekilde yedirilmiş. yani sulak bir alana gittiğinizde oradaki kasvetli havayı iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Ağaçlık alanlar, çöl bölümleri ya da uzaktan oldukça etkileyici duran şelaleleri saymıyorum bile.. Zaten bu güzel manzaraları en iyi şekilde resmedebilmek için oyunun içerisine bir fotoğraf modu da konulmuş. Burada açılardan tutun da filtrelere kadar dilediğiniz açılarda, dilediğiniz görselleri yakalamanız mümkün. Ayrıca oyunda 4K, HDR ve 60 FPS desteği de bulunmakta. tabi 60 FPS'ye performans modunda, yani 1080P olarak açtığınızda ulaşabiliyorsunuz. tabi oyunun grafiksel bazı hataları da bulunuyor. Devlerin üzerine tırmandığınız anda bazı durumlarda karakterinizin animasyonları sapıtabiliyor. ya da firmanın bir türlü çözemediği kontrol zorluğu yaşadığınız kamera açılarıyla da karşılaşabiliyorsunuz.

Sonuç olarak Shadow of the Colossus zaten rüştünü ispat etmiş ve yıllarca aklınızdan çıkmayacak bir macera sunuyor. Oyunun masalsı atmosferinde kaybolurken bazı sahneler geliyor ki ağlamamak için adeta kendinizi zor tutuyorsunuz. Daha önce The Last Guardian incelemesinde de belirttiğim gibi Team ICO oyunlarını oynamış ve sevmemişseniz Shadow of the Colosus'tan da beklediğiniz hazzı almanız oldukça zor. Çünkü oyun size ne büyük bir aksiyon ne de komplike bir oynanış sunuyor. Aksine son derece naif bir hikaye ve oynanış ile karşılaşıyorsunuz. Zaten oyunun en güzel, daha doğrusu diğer yapımlardan ayrılan tarafı da bu. Hani sahil kenarında yüzlerce çakıl taşı arasından farkedilen, parlayan, diğerlerinden farklı olan bir tane bulursunuz ya. İşte Shadow of the Colossus'u o taşa benzetebilirsiniz..