Path of Exile

Yaptığı işle ilgili tutkulu olan insanlar vardır. Hayatlarında ne olursa olsun, yaptıkları şeyin değerinin, kendileri için öneminin bilincinde ve bu doğrultuda çalışan tiplerdir bunlar. Sevdikleri ve sevmedikleri şeyleri çok iyi bilirler ve günün birinde, tutkulu oldukları şeyle ilgili bir girişimde bulunacakları zaman, neyi nasıl yapacaklarını çoktan belirlemişlerdir.

Path of Exile’ı yapan ekip böyle bir ekip işte. Aksiyon RPG türünde çıkan oyunları beğenmeyen ve “nerede o eski ARPG oyunları” diyen,  “Madem piyasa kötü, biz de kendi oyunumuzu yaparız!” hayali altında güçlerini birleştiren bir grup insan.  Bu insanlara biz Grinding Gear Games diyoruz, yani kısaca GGG.

GGG, enteresan bir firma. Oyunu 2010 Sonbaharı’nda duyurduklarından beri, çok sessiz ve derinden çalışıyorlar, buna rağmen, ciddi anlamda sağlam bir oyuncu kitlesine kavuştular. Özellikle bu oyuncu kitlesi oyunun açık beta durumuna geçmesiyle gittikçe çoğaldı.

GGG’nin ilk oyunu Path of Exile, pek çok açıdan eski zindan ARPG’cileri için olması gereken şey, bu konuda oldukça netim. Diablo 3 ile çok büyük hayal kırıklığı yaşayan oyuncu kitlesi, uzun zamandır böyle bir oyunu istiyordu, hatta dünya çapında oyuncuların PoE ile ilgili birleştiği nokta, PoE’nin “Diablo 3’ün olması gereken versiyonu” olduğu. Peki ama bu ne anlama geliyor?

Oyun yapmak için, oyuncu olmak gerekiyor, bu bir gerçek. Bir oyuncuyu neyin eğlendirdiğini bulmak için, tasarımcının önce kendi içerisinde bulduğu cevaplara odaklanması, sonra pazara bakması lazım. Büyük oyun şirketlerinin bünyesinde çalışan deneyimli oyun tasarımcıları, bir süre sonra kanımca “oyuncu” yanlarından kopuyorlar. Sürekli olarak devasa bir projenin dört bir yanıyla ilgileniyor olmak, yanlışları ve doğruları bulmak için mücadele etmek ve en nihayetinde bunu finansal bir başarıya dönüştürmek, oyunculuk “iç güdüsünü” köreltiyor olmalı, en azından son yıllarda karşımıza çıkan örneklerin çoğundan yola çıkarsak, böyle bir sonuca varmak çokta yanlış olmaz.

Path of Exile ekibini, milyon dolarlık şirketlerden ayıran en önemli kısım, henüz o “oyuncu” iç güdülerini kaybetmemiş olmaları. En azından PoE, ilk girdiğiniz andan itibaren size böyle hissettiren bir yapım.

PoE dünyası, karanlık ve bir o kadar fantastik. Düşük Fantezi görünümünde Yüksek Fantezi elementlerinin kullanıldığı bu bu dünya, içerisinde bulunmaktan hoşlanmayacağınız ve karanlığı ile sizi bir yerden sonra boğabilen bir yapıya sahip. Biz ise bu dünyaya ilk adımımızı yedi adet karakterden birisi ile atıyoruz. Bunlar aynı zamanda seçeceğimiz karakter sınıfıyla bütünleşik karakterler.

Karakter sınıfları, Diablo gibi, her birinin bir sınıfı olduğu gibi bir arka plan hikayesi var, ilk etapta yeni oyuncular sadece altı tane seçebiliyorken, daha sonra “Scion” karakteri de açılmakta. Karakterlerimiz sırasıyla Duelist, Marauder, Ranger, Templar, Witch ve Shadow. Oyunun adından anlaşılabileceği gibi (Exile, Sürgün anlamına geliyor) karakterlerimizden her biri, yaşadıkları diyardan sürgün edilmiş vaziyetteler. Hepsinin sürgün edilme hikayesi ve nedenleri farklı fakat tek bir ortak yanları var; sürgün yerleri olan Wraeclast’ta hayatta kalmak.

Wraeclast suçluların ve toplumun istenmeyen elementlerinin, ölmek için gönderildiği, envai çeşit yaratıkla ve tehlike ile kaynayan bir coğrafya. Burada suçlular bir araya gelip, kendilerini korumak için dış tehditlere karşı bir topluluk oluştururlar ve hayatta kalmaya çalışırlar, biz de batan gemimizden kurtulanlardan biri olarak, Wraeclast’ta yolumuzu bulmaya çalışan karakterleri canlandırıyoruz.

Oyunun hikayesi oldukça minimal tutulmuş fakat dünyası ile ilgili bir şeyler öğrenmek istiyorsanız karakterleri dinleyip, çeşitli bölgelerde bulabileceğiniz ip uçlarını araştırabilirsiniz, özellikle benim denk geldiğim bir iki tane hikaye var, gerçekten çok başarılıydı