Oxenfree

Zaman kırılmalarıyla süslü, hüzünlü bir hayalet hikayesi

Oxenfree, sıradan bir gençlik dizisi gibi başlıyor aslında. 10 yıl önce oldukça popüler olan "gezmeye giden arkadaşlar korkutucu olaylarla karşılaşır" temasını işliyor başlarda. Ana karakterimiz Alex, çiçeği burnunda üvey erkek kardeşini de alarak arkadaşlarıyla bir adada takılmaya gider. Vapurla gittikleri bu adadan elbette öyle her istediklerinde dönemeyeceklerdir vapurun da belirli saatleri olduğu için. 5 genç içkilerini içip ateş başında takılırken aralarındaki fırlama tip Ren (kendisi ana karakterimiz Alex'in en yakın arkadaşı olur) Alex ve üvey kardeşi Jonas'ı da alarak bir mağaraya götürür. Bu mağarada paranormal olayların süregeldiğini ve bu olaylara şahit olmak istediğini söyler. Elbette bu fırlama arkadaşımız yanında biraz uyuşturucu madde de getirip kafayı bulmaya başlamıştır. Tam bu sırada Alex'in cebinde bir portatif radyo olduğunu fark ederiz. Tıpkı Silent Hill oyunlarında olduğu gibi radyo garip frekanslarda dalgalanarak değişik sesler çıkarmaya başlar. Belli ki önünde durdukları bu mağarada manyetik birkaç problem var. Alex, radyo frekansları ile oynarken mağarada "öbür dünyaya" bir kapı açar ve hayaletler ile iletişim kurmaya başlar.  Daha fazlasını anlatmayacağım. Şimdilik bu kadar. Çünkü bir kelime daha edersem oyunun bütün büyüsü bozulabilir. Oxenfree'de birden fazla kilit nokta bulunuyor. Bu kilit noktalar da oyunun birden fazla dönüm noktasına sahip olmasını sağlıyor. Yani Oxenfree'yi oynarken aslında birden fazla hikayeye aynı anda eşlik ediyorsunuz.

Hem bir hayalet hikayesinin gizemini çözmeye çalışıyorsunuz, hem de aynı zamanda kendi hayatınızda ve oyundaki diğer karakterlerin hayatlarında bulunan duygusal çöküntülerle başa çıkmaya çalışıyorsunuz. En nihayetinde her bireyin kendi hayatı içerisinde yaşadığı bir takım sıkıntıları her zaman vardır. Bireyler de bu sıkıntılarını diyaloglarına yansıtarak sizi zor durumda bırakabiliyorlar. Oxenfree, karakterinizin yaşadığı bu duygusal çalkalanmayı size çok başarılı bir şekilde yansıtmayı başarıyor.

Minimalist ve renkli bir tasarım harikası

Benim gibi resim sanatıyla ilgileniyorsanız ve suluboya tekniği ile az çok bir yakınlığınız olduysa, suluboyanın aslında ne gibi harikaları sahneleyebilecek potansiyele sahip olduğunu da biliyorsunuzdur. Gerçekten iyi kullanılırsa ve resme iyi yedirilirse, ortaya mükemmel işler çıkarabiliyorsunuz suluboya ile. Oxenfree'nin de görsel tasarımı tam bu yönde olmuş. Oldukça minimalist bir sanat tasarımına sahip olan oyun, genel çehresinde soğuk renklere sahip. Yani bir pembe veya kırmızı gördüğünüzde bile üstünde beyaz bir renk filtresi olduğunun farkına varabiliyorsunuz. Bu yüzden oyunda gerçek anlamda sıcak bir renk gördüğünüzde dikkatinizi rahatlıkla o yöne verebiliyorsunuz. Yapımcı firma renk filtresinin bu özelliğini çok akıllıca kullanmış. Bütün oyun boyunca sizi soğuk renklerle baş başa bırakıp, dikkatinizi çekmesi gereken bir şey varsa sıcak renkler kullanmış. Dikkatinizi çekmesi gereken bir obje veya bir radyo frekansı varsa oyun bu objelerin renklerini çok fark edilebilir bir kırmızı ya da maviyle size rahatlıkla belli edebiliyor.

Son sözlere gelecek olursam

Oxenfree, yazının başında da dediğim gibi son zamanlarda oynayabileceğiniz en kaliteli bağımsız yapımlardan birisi olmuş. Özellikle günümüzde "pixel-art" denen yöntem ile her yapımcının kolay yoldan klişe bir hikaye ile para kazandığını düşünürsek, Oxenfree bu diğer oyunlara göre bulunmaz nimet haline geliyor. Hem derin ve dallanıp budaklanan bir hikayesi, hem üstünde gerçekten uğraşılmış ve emek verilmiş bir sanat tasarımı, hem de unutulmayacak diyaloglarla çevrelenmiş karakter kişilikleri ile eşsiz bir oyun olmuş. Oyunun karşılaştığım tek eksi yönü, kısa hikayesiydi belki de. Ama mantıklı olarak düşününce, 4 saatlik bir hikaye o kadar da kısa gelmiyor. Zaten Oxenfree'yi oynarken amacınız enine boyuna bir oynamak değil, daha çok bir hikayeyi tecrübe edinmek olmalı. Eğer ürkütücü hayalet hikayelerini seviyorsanız asla Oxenfree'yi oynamadan geçmeyin, pişman olursunuz. Benden söylemesi.