Rise of the Ronin İnceleme

Rise of the Ronin inceleme: Team Ninja’nın ellerinden çıkan harika oyunlar ile aşina olan herkes gibi ben de PS Exclusive olarak hazırlanan Rise of the Ronin’in haberini alınca çok sevinmiştim. Bu insanlar daha önce Nioh, Nioh 2 ve Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin gibi oyunlara imza atmış, hatta öncesinde bile kalitesini (Ninja Gaiden) ispatlamış bir firma olarak zaten gönlümde yerini kazanmış kişiler sonuçta.

Peki PlayStation 5 için özel olarak geliştirilen Rise of Ronin ne kadar iyi olmuş, uzman oldukları alanda kendilerini ne kadar daha geliştirip yenilikleri oyuna adapte edebilmişler? Haydi inceleyelim.

Rise of the Ronin İnceleme / PS5: İki Kardeş İle Başlayan Macera

Rise of the Ronin bizi Japonya’da Tokugawa Şogun yönetiminin son zamanlarına, kapalı sınırların açılmaya yavaş yavaş başladığı döneme götürüyor. Batı etkisi yavaş yavaş sınırdan içeriye girmiş, ilim, bilim ve ahl… yabancıları ile ülkeye yayılmaya başlamıştır. Tabi herkes bu durumu mutlulukla karşılamıyor, aşırı vatanserver samurayla Şogun’un ihaneti olarak değerlendirdikleri bu durum karşısında başkaldırmış, Şogun kuvvetleri ise hem yabancıların ülkelerini işgal etmesini engellemeye çalışırken hem de içeriden samuraylara karşı mücadele etmek zorunda kalmıştır. Buraya kadar olan kısım tarihin gerçek tarafını oluşturuyor. Şimdi bizim hikayemiz başlasın.

Hikayemiz yıkımdan sağ kurtulan iki çocuk ile başlıyor. Her birini kendi ellerimizle oluşturduğumuz bu çocuklar Şogun karşıtı bir grubun himayesinde yetişip, suikastte uzmanlaşmış savaşçılar haline gelmiştir. Birbirine bağlı ve tek bir kişi gibi yaşayıp mücadele eden Saklı Yalım ikizleri olarak, ülkeye demir atmış kara gemilerden birine gittiğimiz son görev kaderimizi değiştirir. Gemide mücadele ederken kardeşimiz kendini feda eder ve biz de kaçmak zorunda kalırız.

Kaçarız ama karakterimiz rahat duramaz, kardeşimizin hayatta olduğunu düşündüğümüz için yola çıkmayı düşündüğümüz sırada köye gerçekleşen bir saldırı bize aradığımız fırsatı sağlayacaktır. Çıktığımız yol bizi Yokohama şehrine götürür ve orada önce Şogun karşıtı kuvvetler ardından da destekçiler ile tanışıp, kardeşimizi bulmak için ipuçları kovalarız.

Team Ninja’nın Nioh serisinden bilgimiz var, tarihi olayları ve karakterleri oldukça iyi bir şekilde sunmak konusunda çok başarılı bir firma. Bu defa doğaüstü olayları bir kenara çekip, gerçek dünyaya daha yakın bir yapı üzerinden ilerlemişler ve ben sonuçtan gayet memnunum. 1860’lı yılların Japonya’sını gerçeğe en yakın şekilde anlatıp, kendi yorumlamalarıyla yönlendirmeyi başarmışlar. 

Hikaye anlatımı Nioh serisinin en başarısız olduğu noktaydı sanırım, iki dakika önce çay içerken cebinde saat yerine kedi taşıyan ninja gelip konuşuyor (kedi kısmı tarihi olarak doğru bu arada) sonrasında sake içiyor ve ekran kararıp geri geldiğinde düşmanlarla dolu bir köyde buluyorduk kendimizi. Bu defa hem olaylar düzgün bir şekilde anlatılıyor hem de diyaloglar daha anlamlı. Doğaüstü etmenlerin olmaması da daha gerçekçi bir hikaye takip ettiğimiz konusunda bizi ikna ediyor.

Hikayede seçimlerimizle yön verebildiğimiz olaylar var ve kimi zaman “diğerini seçsem ne olurdu” diye merak etmeden duramıyorsunuz. Bunun için oyuna baştan başlamanıza gerek kalmadan tecrübe edebileceğiniz iyi bir yöntem bulmuşlar, bu yüzden merak etmeyin diyebilirim. Hikayenin açılış kısmında kardeşimizi bulucaz diye politikanın dibine kadar giriyoruz, bu biraz yoruyor ama olaylar gerçekleştikçe karakterlerle bağ kurmanın neden önemli (ve seçimimize göre üzücü) olduğunu görüyoruz.

Team Ninja oyunları arasında hikaye anlatımı en iyi oyun olabilir. Bu açıdan puanım yüksek!

Nioh’s Creed: Ronin

Rise of the Ronin daha önce Team Ninja oyunlarında bulunmayan bir özellik sunuyor, açık dünya! Nioh 2 için en sık duyduğum şikayet “instance tabanlı olması beni oyundan koparıyor” olmuştu. Bundan şikayet edenler mutlu olabilir, artık elimizde istediğimiz gibi at koşturabileceğimiz kocaman bir açık dünya var. Ben bu konudan ne kadar memnunum onu sonra konuşacağız.

Açık dünyada rahatlıkla gezebileceğimiz bir atımız var, farklı atlar ve binek ekipmanları ile daha gelişmiş hallere getirebiliyoruz. Açık dünyanın kendisi ise hızlı seyahat noktaları, düşmanların ele geçirdiği bölgeler, toplanacak malzemeler, ziyaret edilecek sunaklar ve açılacak sandıklar ile dolu. Tabi mekanlarda fotoğraf çekmek, kayıp kedileri bulmak ve daha ayrıntılı bazı yan görevleri yapmak gibi olaylar da var. Yani doluluk açısından iyi bir durumdayız. Yalnız ilginç görünmez duvarlar var oyunda. Bir yerde kanatlarımla duvarın üstünden aşmak istedim mesela, duvarın üstünde dikenler var. Kanatlarla geçilebilmesi lazım ama onun yerine havada boşluğa çarptım. İlla istediği yerden girmemizi istemişler.

Temizlediğimiz her kamp, yaptığımız her özel etkinlik haritanın bir bölgesini tamamlama yolunda biri biraz daha ileri götürüyor. %100 yaptığımızda özel hediyeler, indirimler falan kazanıyoruz. Kamp temizleme deseniz var, fotoğraf var, kedi toplama dedik zaten, kaçakları adalete teslim ediyoruz…

E bu Assasin’s Creed Origins - Odyssey - Valhalla olmuş! Hatta abartayım dersem Ghost of Tsushima’nın daha eğlenceli aksiyona sahip daha düşük grafikli hali gibi. Bu kötü bir şey mi diye düşünüyorum, oyun başında saatlerini harcamak, her alanı %100 yapmak isteyenler için harika. Ama bu aktivitelerin çoğu firmanın asıl parladığı alan olan dövüşün daha geri planda kalmasına yol açıyor. Hatta yapımcılar bile fark etmiş bunu ki Nioh 2’ye göre daha kötü bir sistemi var. Ona ayrıca değineceğim.

Oyunda çok tatlı bir sistem var, multiplayer gibi değil ama diğer oyuncuların karakterleriyle karşılaşıyoruz. Hem de öldükleri yerdeki işaretlerden değil, direkt o karakter ile tanışıyoruz ve hatta beraber ya da karşılıklı savaşıyoruz. İlk başta bunu anlamamıştım ama ne zaman ki Türkiye’de inceleme yapan başka bir arkadaşı gördüm, jeton düştü.

Kampı basıyorsunuz orada tutsak alınmış bir samuray var, yardım edince sizinle birlikte mücadele ediyor. Büyük ihtimalle bu baskın sırasında ölen bir oyuncu kendisi. Ya da yolda “öğrencimle bir dostluk maçı yapın” diyen Dojo ustalarını görüyorsunuz. Hiçbiri olmazsa bölgede yürürken görüyorsunuz diğer oyuncuları. Bu ayrıntıyı çok sevdim.

Oyunda multiplayer da var, daha Team Ninja tarzı olan kapalı alan görevlerini NPC yardımcılar ya da arkadaşlarınızla birlikte oynayabiliyorsunuz. NPC karakterler oyun boyunca size katılan ve ilişkilerinizi geliştirdiğiniz kişiler, her birinin kendine has özel bonusları da var ve ana karakteriniz düşerse diğer karaktere geçebiliyorsunuz. Gerçek oyuncuları davet ederseniz bu karakterler otomatik olarak çıkıyor ve yerine oyuncu geliyor. Eğer oyuncu düşerse karakter geri geliyor.

Multiplayer özelliğini deneme şansım olmadı, arkadaşlar ile aynı zamanı bir türlü denk getiremedik ve başka oyuncu bulma şansım da olmadı. NPC değiştirme ise benim oynadığım sürümde sorunluydu, ne zaman denesem oyun çöküyordu. Oyunun çıkışında bu problemi düzelteceklerini duydum, bu yüzden farklı karakterler ile kombinasyonlar yapmayı da deneyebileceğiz.

Samuray’ın Yolunu Belirlemek

Rise of the Ronin açık dünya oyunu olmasına rağmen bir Team Ninja oyunu ve dövüş sistemini de Team Ninja’ya yakışacak seviyede detaylı yaparak bunu gösteriyor. Farklı silah seçimlerine ve bu silahların kullanım tarzını değiştiren stillere sahipsiniz. En başta değilsiniz de ileride açılıyorlar yani. Düşman saldırılarını uygun zamanda savuşturarak (Karşı Çakım) geri püskürtüyor, rakibin dayanıklılığını düşürüyor ve dayanıklılığı sıfıra varınca kritik saldırı yapıyorsunuz. Dövüş sistemi Wo Long, biraz Nioh ve hatta Sekiro ile aynı mantıkta aslında. Nioh izlerini de net bir şekilde görüyoruz ama bunun oyunculara fazla geleceğini düşünmüş olabilirler.

Baştan itiraf edeyim, oyunu Nioh gibi oynamaya çalıştığım için ilk 12 saat çok zorlandım, mükemmel zamanlama yapmaya çalışıyorum, karşılık veremiyorum, taş-kağıt-makas sistemini yanlış kullanıyorum falan. Bunların hepsi benim suçum gerçi, oyunun açıklamalarını okumadan en yüksek zorlukta Nioh gibi oynamaya çalıştım. Ne zaman ki Sabri Erkan Sabancı (Agun) ile konuştum o zaman farkına varıp oynayışımı düzelttim. Sistemi daha basit hale getirince oyun da daha rahat bir şekilde aktı gitti. Hatta zorluk ayarı çok dengesiz, yan görevleri tamamlayıp haritaları %100 yaparak giderseniz hikaye bosslarını biçip geçiyorsunuz.

Nioh’un stance sistemini bu oyunda silah stilleri gibi uyarlamışlar, her stil taş-kağıt-makas mantığında rakibin silahına ve stiline göre avantaj kazanıp kaybediyor. Rakibin saldırısını uygun zamanda savuşturmak için ağır saldırı tuşunu kullanıyoruz, yani savuşturmayı kaçırsak bile bloklama gibi bir durum yok. Blok için ayrı bir tuşumuz var. Hem blok hem savuşturmaya alışmak biraz vaktimi aldı ama alışınca çok daha kolay bir sistem.

Dövüşlerde rakibe Karşı Çakım kullanmak onları daha hızlı alt etmenize yarıyor ve oyun sizi önce daha güçlü rakibin peşinden gitmeniz için teşvik ediyor. Kalabalık bir grup ile savaşırken ilk önce güçlü rakibi öldürürseniz daha düşük rütbeli askerler panikliyor, bu da dayanıklılık değerlerinin düşmesine hatta tamamen sıfırlanmasına bile sebep olabiliyor. Bunun için mücadelenin ortasında rakibi devirip bir baş hafifletecek yetenekler bile kullanıyorsunuz.

Oyunda stealth de var ve beklediğimden çok daha güçlü. Güçlü rakipleri yine tek darbede alamıyorsunuz ama yanınızda ekip arkadaşlarınız varsa (NPC ya da oyuncu) sırayla hepiniz birer stealth saldırısı yapıp hızla temizliyorsunuz. Zaten düşmanların görüş mesafesi o kadar düşük ki, 10 adım ötede great sword ile arkadaşının kafasını kestiğim haydut ateşin başında içkisini yudumlayıp “Karşıda ne oluyor ya?” bile demiyor. Dark Souls falan olsa haritanın öbür ucundan koşup gelirler. Yapay zeka dövüşte de zayıf, hele 3 kişi girdiğinizde tam bir kaos oluyor ve ne yapacğaını bilemiyor kalabalık düşmanlar. Boss dövüşleri ise en yüksek hasar verene odaklı olduğu için bazen hata yapmaya çok müsait durumlar oluşturuyor.

Dövüş anında karakter değiştirme, kalabalık şekilde ortamlara dalıp olay çıkarma, Karşı Çakım ile kolay yenilen düşmanlar falan diyoruz ama oyun yine de çok kolay değil. Benim bu şekilde anlattığıma bakmayın, yine de ortalama bir aksiyon oyununa göre daha keyifli dövüşler ve tatmin edici bir zorluk var.

Oyunda açtığımız yetenekler ve silah geliştirmeleri Nioh kadar tatmin edici ve ayrıntılı değil. Karakterin bir özelliğini geliştirdiğimizde silahı daha iyi kullanacak bir yetenek istiyorum ama hayır, bana konuşma özellikleri, stealth zımbırtıları falan açılıyor. Konuşmalarda bazı geliştirmeler ile ikna, korkutma gibi seçeneklere sahip oluyoruz ama çok da büyük bir etkisi yok. Yine de hoş bir ayrıntı. Ayrıca verdiğimiz kararlar sonucu oyunda ekstra yardımcılar ya da çeşitli bonuslar da kazanabiliyoruz. Seçim olayı güzel.

Son olarak loot kısmına değinmek istiyorum. Ben loot yapmaya bayılıyorum, gerçekten oyunda düşen her yeni eşya benim için ayrı bir mutluluk, daha fazla şey demek. Ama bu oyun Nioh 2 değil, düşen eşyaların çoğu “meh meh hmm… yok ya bu da meh” şeklinde oluyor. Envanter sınırımız oldukça geniş ama silahlar daha çok Borderlands’ın anlamsız dropları gibi. Bir de envanter düzenlemesi ayrı eziyet, arayüz gezinimini çok iyi yapmamışlar.

Ses Grafik Performans

Rise of the Ronin grafik bakımından Team Ninja’nın en iyi oyunu, bunu hemen söyleyeyim. Güncelleme ile bazı ufak tefek grafik ve ışıklandırma hatalarının düzeleceğini biliyorum, bu yüzden onları görmezden gelebilirim. Oyunun sanat stili ve görselliği oldukça iyi, kare hızı konusunda da gayet tatmin edici. Fakat bu oyun bir PS Exclusive olarak grafik açısından hangi seviyede dersek, o zaman zayıf. Oyunda üç grafik modu var, Kalite-Performans-Işın İzleme şeklinde. Bunlardan Kalite ve Işın İzleme neredeyse hiç bir görsel geliştirme sunmuyor, yani oyun bir anda Ghost of Tsushima olmuyor. Eh bu durumda hiç uğraşmaya gerek yok, zaten akıcı dövüşleri ve aksiyonu için buradayız diyerek Performans moduna dönüyoruz.

Oyun içi ses efektleri, silah sesleri falan müthiş, mücadelelerden aşırı keyif alıyorum sesler sayesinde. Seslendirme konusunda ise yine inat edip bir süre İngilizce oynamaya uğraştım, en azından farklı ülkelerden insanların aksanları değiştirerek konuşmaya çalışması hoş olmuş. İyi olmuş mu, hayır. Ama uğraşmışlar. Japonca ise yine gayet iyi olmasına rağmen “kusura bakmayın yeni öğreniyorum” diyen adam çatır çatır Japonca konuşuyor. Tekken’in herkes kendi dilinde konuşsun mantığında bir seçenek olsaydı keşke. İngilizler, Amerikalılar falan ayrılsaydı biraz. Müzikler konusunda ise yine dönemin havasını başarıyla taşıyan, iyi işlere imza atılmış.

Sonuç

Rise of Ronin ağır tempoyla başlayan ve ilerledikçe açılan hikayesiyle, Nioh 2’nin müthiş dövüş sisteminin daha basitleştirilmiş bir halini açık dünya formülüyle birleştiren, benim beklentimin altında kalan ama yine de iyi vakit geçirerek oynadığım bir oyun oldu. Daha iyi olmasını isterdim, hiç olmazsa exclusive bir oyun olarak daha etkileyici görselliklere sahip olsaydı. Ya da bari açık dünyayı yine böyle olsaydı da “instance” görevlerini biraz daha az çizgisel ve ilginç yapsaydınız. Şu haliyle “bu konsolun kullanıcıları film gibi hikayeleri ve açık dünya AC oyunlarını seviyor, Nioh’u sulandırıp verin” demişler gibi bir oyun.

Dragon’s Dogma 2 incelemesinde yazmadığım için kızanlar olmuş, bu oyunda ana hikayeyi, yan görevleri de az çok yaparak 35 saatte bitirdim. Etrafta yapılacak bir sürü farklı etkinlik var ama ne kadar fazla yaparsam o kadar ana hikayeden koptuğum için açık dünya etkinliklerine pek bulaşmadım. Muhtemelen daha fazla zaman ayırırdım ama son hafta Dragon’s Dogma 2 gelince dikkatim o tarafa kaydı, burada yan etkinlikler ile uğraşmak istemedim.

Rise of the Ronin Playstation Store üzerinden 1.999TL fiyat etiketi ile satışa sunulmuş durumda. 22 Mart tarihinde çıkacak olan oyun, Nioh ve Wo Long gibi oyunları beğenen ama “keşke biraz daha açık dünya olsaydı” diyen oyuncular için önerimdir. Assassin’s Creed ve Ghost of Tsushima gibi oyunları oynayıp “dövüşü biraz daha ayrıntılı olsaydı keşke” diyorsanız yine gönül rahatlığıyla bu oyunu önerebilirim.