Avatar: Frontiers of Pandora inceleme

Avatar: Frontiers of Pandora inceleme yazısı ile Pandora’ya geri dönüyoruz. James Cameron’un sinemalarda gerçek 3 boyut deneyimini yaşattığı ve ardından insanları yıllar boyunca gerekli gereksiz her filme 3 boyutlu gözlükle girmek zorunda bıraktıran filmi Avatar’ı hatırlıyor musunuz? Harika görselliği, etkileyici 3 boyutlu dünyası ve ortalama hikayesi ile akıllarımızda yer eden Avatar’ın dünyasını şimdi birinci elden tecrübe etme zamanı.

Avatar: Frontiers of Pandora inceleme / PS5

Daha önce birkaç defa ertelenen, Ubisoft tarafından hazırlanan Avatar: Frontiers of Pandora, yakın zamanda sinemalarda oynayan Avatar: Way of Water filminin hemen ardından PC ve konsollarımıza konuk oluyor. Aslında çok güzel işlere de imza atmış olan Ubisoft, birbirinin aynısı açık dünya oyunları yapması ile son zamanlarda çoğu oyuncu tarafından tepki görüyordu. Peki Avatar gibi bilinen bir markayı alıp, kendi açık dünya formülü ile harmanladığında nasıl bir iş ortaya çıkmış, hadi birlikte inceleyelim.

2.5 Metrelik Şirinler

Avatar: Frontiers of Pandora’nın hikayesi ilk film dönemlerinde başlayıp, Way of Water filmi ile yakın gidecek şekilde devam ediyor. Kabilesi insanların saldırısına uğrayan ve “The Ambassador Program” (TAP) isimli program için insanların himayesine alınan bir grup Na’vi çocuktan birisiyiz. Kardeşimizin başarısız kaçma girişimi acı bir şekilde sonlandıktan sonra insanlar ile eğitime devam ediyor ve Jake Sully’nin isyanı ile birlikte insanların elinden kurtarılıyoruz. Kurtarılıyoruz derken, bizi soğuk koruma ünitesine kapatıyorlar ve Way of Water filminin dönemine kadar, yaklaşık 15 yıl boyunca uyuyoruz.

Uyandığımızda isyan sonucu sürülen insanların Pandora’ya geri döndüğünü ve bu defa daha hazırlıklı bir şekilde geldiklerini görüyoruz. Bizi kurtaran Na’vi ve insanlardan oluşan direnişe dahil oluyor, Pandora’yı ele geçirme planına çomak sokma işlemine başlıyoruz. Far Cry’ın geleneksel “baş kötü” rolü bu oyunda Mercer isimli eski TAP programı liderine verilmiş. Aynı zamanda kendisi kardeşimizi öldüren kişi, bu yüzden görülecek özel bir hesabımız da var.

Ana karakaterimizi kendimiz oluşturuyoruz, görüntüsünü sesini falan ayarlıyoruz ve Pandora’ya kendimizi bırakıyoruz. Karakter oluşturma konusunda seçenekler fena değil, oyun dünyasına uygun yeni saç ve dövme çeşitleri de ilerledikçe ekleniyor. RDA kuvvetlerini durdurmak için Direniş kuvvetlerini güçlendirmeli, diğer kabileleri Direniş ile birlikte çalışmaya ikna etmeli ve aynı zamanda sona erdiği düşünülen Sarentu kabilesinin son üyeleri olarak kabilemizi tekrar canlandırmalıyız.

Oyunun hikayesi ortalama bir Far Cry oyunundan daha iyi olmuş. Karakterimizin de mensup olduğu Sarentu kabilesinin üyeleri bütün Pandora’da hikaye anlatıcıları ve müzisyenler olarak geçiyor, insanlar tarafından yetiştirilen karakterimiz de buna uygun olarak karşılaştığı kişilerden hikayeler ve şarkılar öğrenip, bunları diğer Na’vi halkı ile paylaşarak Na’vi tarafı ile bağını güçlendiriyor. Diğer karakterler ile bağ kurma kısmı biraz hızlı gerçekleşiyor, bu biraz rahatsız etti beni.

Genel olarak standart bir Ubisoft açık dünya oyunundan daha iyi olmasını sevdim. Harika değil, hatta “Banane Pandora’dan, ver silahı tarayayım” diyorsanız çokça sıkılabilirsiniz. Ama ilk defa ikran ile iletişim kurduğumuz görev gibi harika manzaralar eşliğinde tamamlanan görevler gerçekten çok güzel.

Yan görevler yalnızca “koş şu outpostu temizle de doğa kendini yenilesin hayvanat özgürce gezsin” tipinde değil, bu tarz görevler de var ama hepsi böyle değil. Çoğu görev daha hikayevari şekilde, diğer kabilelerin, hatta Pandora’nın ruhuna kadar inen, keşif odaklı işlerden oluşuyor. Oyunun en güzel tarafı, tıpkı filmde olduğu gibi, Pandora’nın muhteşem atmosferi ve görselliği. Görevler de bunun üzerine bolca oynamış ve iyi yapmış.

Patlayan Bitkilere Dikkat

Avatar: Frontiers of Pandora’nın Ubisoft’un ellerinden çıktığını düşünürsek, Far Cry serisi ile karşılaştırma yapılmayacağını düşünmek hata olur. Bu oyunu oynarken aklıma sürekli diğer Far Cry oyunları geldi ve onlar ile karşılaştırdım. Ama yalnızca Far Cry değil, diğer Ubisoft açık dünya oyunları, PlayStation’ın başarılı devam oyunu Horizon: Forbidden West ve eski Avatar oyununu da karşılaştırmalarımda kullandım. Sonuncusu pek öne çıkamadı tabi, yok kabul ettim daha sonra.

Kimi zaman RDA kuvvetlerini avlayıp diğer zamanlarda ormanlarda patlayan bitkilerden kaçtığımız, ava çıktığımız, ikran ile üzerinde süzüldüğümüz, ata binip dağ bayır koştuğumuz kocaman bir Pandora kıtası bulunuyor. Harita 3 farklı bölgeye ayrılıyor, her biri kendine has atmosferi ve o bölgede yaşayan kabilesi ile dikkat çeken Kinglor Forest, Upper Plains ve Clouded Forest. Ana hikayede ilerledikçe diğer bölgelere ulaşıyor ve yapacak bir sürü farklı şey keşfediyorsunuz.

Ana hikaye ve yan görevlerden zaten biraz bahsettim ama karakterimizin klanının getirdiği bir yükümlülük olduğundan, yolda geçen Na’vi bile bize yapacak bir görev veriyor. Bazen doğal hayatı eski düzenine döndürmeye çalışıyor, bazen tepeden manzarayı izliyor ya da kayıp kişileri bulmaya çalışıyoruz. Burada oyunun en sevdiğim ve diğer oyunlardan kendini ayıran tarafı ortaya çıkıyor, Exploration Mode.

Normal oyunlarda çok fazla elimizden tuttukları, gözümüzün önündeki mağaraya bile bir sürü yardım ile bizi götürmeye çalıştıkları için sinir olan bir oyuncuyum. EMinim benim gibi düşünen çok fazla insan vardır. Dark Souls ve Elden Ring gibi oyunların, bazı oyunculara göre biraz aşırıya kaçan, ne yapacağını kendin bul mantığındaki oynanışı daha çok hoşuma gider. Exploration modu da tam bu işin arasını bulmuş bir sistem gibi gözüküyor.

Oyun size görevinizi söylüyor, görevin hangi bölgede olduğunu söylüyor ve gerisini size bırakıyor. Na’vi hislerinizi kullanacak(klavyede X tuşu) ve çevreyi inceleyerek gitmeniz gereken yeri bulacaksınız. Tabi bu mod zorunlu değil, isterseniz yine işaretçileri kullanıp gideceğiniz yolu gösteren klasik oyun stilini de devam ettirebilirsiniz. Ben çok kulanmadım.

Oyunun crafting sistemi de sizi keşfetmeye teşvik edecek şekilde yapılmış. Neredeyse her ekipmanın tarifini Na’vi kabilelerinden öğrenebiliyorsunuz, yapmak için gerekli malzemeleri ise genellikle doğada buluyorsunuz. İhtiyaç duyduğunuz parçanın hangi bölgede yetiştiği, hangi hayvandan düştüğü yazıyor ve geri sadece sizin gidip onu bulmanız kalıyor.

Bitkileri dümdüz bir tuşa basıp toplamıyor, uygun açıdan, doğru miktarda güç uygulayıp (Dualsense ile) çekiyorsunuz. Üstelik doğru saat ve iklim şartlarında toplamazsanız kalitesi de düşebiliyor. Hayvanların kafasına roket atarsanız ihtiyacınız olan tüm parçalar telef oluyor. Hayvanı ne kadar iyi avladığınız, hangi noktadan hasar verdiğiniz bile düşen parça kalitesini etkileyebiliyor.

Oyunda Na’vi ve insan silahlarından oluşan toplam 6 silahlık bir koleksiyonumuz var. Üslerde bulduğumuz RPG tarzı, yalnızca geçici süre taşıyabildiğimiz silahı da sayarsak 7 oluyor. Dövüş sistemi aslında fena değil, gizlilik ya da tam alarm durumunda Rambo modunda savaşmak da eğlenceli sayılır. Üstelik ikran isimli uçan hayvanımızın sırtında bile savaşabiliyoruz. Ama oyunun aksiyon kısımları biraz az, özellikle ilk 10 - 15 saatte çok büyük aksiyonlara girmiyorsunuz.

Kamp basmak falan yine var ama düşman sayısı oldukça az ve çeşitlilik sizin seviyeniz ile doğru orantılı olarak artıyor. Yemek pişirip çeşitli durumlarda kendimize avantaj sağlayacak bonuslar da kazanıyoruz falan ama oyun savaşmaktan çok etrafı keşfetmemiz için yapılmış gibi. Ben de buna uygun bir şekilde oynadım. (Stealth görevlerini yine roket sıka sıka bitirdim tabi)

Oyunun savaş kısmında en hoşuma gitmeyen şey, oyunda ilerledikçe düşmanların aşırı yüksek can barlarına sahip olmaları oldu. Zayıf noktasından vurunca yine yüksek hasarlar alıyorlar ama stealth oynamadığınız sürece bunları yakalamak çok zor oluyor. Düşman ise ileriki seviyelerde aşırı yüksek hasarlar vermeye başlıyor. Bir de RDA teknolojisi aşırı iyi olsa gerek, telepatik bir şekilde anında herkes yerini tespit ediyor.

Duvarın arkasında tek bir asker beni görüp bağırıyor, üssün ortasında bulunan mekanik ünite bir anda bombardımana tutuyor. Zaten sessiz ilerlemek çok vakit alıyor, bir de yüksek hasarı yiyince en az 15 dakikayı çöpe atıyorsunuz. Bu yüzden üste bir roket bulana kadar mekanik üniteleri avlayıp sonra ortalığı ateşe vermek en iyisi oluyor. Zaten Combat Strength olayı da bir garip, aramızda sadece 1 puan fark olan düşmanlar aşırı dayanıklı iken, puan farkı kapandığı anda kırılgan varlıklar haline geliyorlar.

Oyun biraz grinda yönlendirmek istiyor yani. Oyunun savaş kısmının aşırı öne çıkmamış olması iyi olmuş, bu sistemi son kısımlarda değil de tüm oyun boyunca çekmek eziyet olabilirdi.

Pandora’nın oldukça etkileyici ve bir o kadar da interaktif bir bitki örtüsü var. Meyve sebze toplamayı geçtim, bazı bitkiler beklediğimizden farklı etkilere de sahip olabiliyor. Örneğin bazı bitkiler üzerindne koştuğumuzda bizi hız veren sporlar ile kaplayabiliyor, ya da daha güçlü hale getirebiliyor, bir diğer ihtimal ise zehirliyor. Kimi bitkilerin meyvelerini toplarken dikkat etmezseniz elektrik çarpıyor, bazıları sizi gördüğü an meyvesini uzağa tükürüyor.

Bir de patlayanlar var, onların yanından geçerken çok dikkat etmek gerekiyor. Sizi yukarı fırlatan bitkilerden birine atlayıp inişi patlayan bitkilerin üzerine yaparak ölmek sıradan bir olay haline gelebiliyor. Kısacası Pandora’nın doğal bitki örtüsüne bayıldım.

Açık Dünya Oyunları Sıktı Mı?

Avatar: Frontiers of Pandora’nın PC sürümünü oynayıp incelediğimiz bu yazıda, oyunun beklediğimden çok daha iyi çıktığını rahatlıkla söyleyebilirim. DLSS ve FSR 3.0 desteği ile çıkan oyun, önerilen sistem gereksinimlerine yakın bir PC’de neredeyse hiç FPS sorunu yaşamadan, problemsiz bir şekilde 4K çözünürlükte oynandı. Görsel anlamda zaten şahane olan oyun, müzikleri ve ses kalitesiyle de kulaklarımı memnun etmeyi başardı.

Bu arada PlayStation 5’in DualSense desteğini kablo ile PC’de de kullanabiliyor olmanız oldukça iyi bir özellik. Dokunsal geri bildirim olayı ile gezinmek çok daha keyifli hale geliyor.

Oynanış açısından Far Cry’ı hatırlatsa bile, Horizon Zero Dawn ve Forbidden West ile daha benzer yanları olan, dövüşten çok keşif odaklı oynanışa teşvik eden yapısı ile de gönlümü kazandı. Yine de bu oyun herkes için değil, özellikle klasik Ubisoft açık dünya oyunlarından bıkmış oyuncuların temkinli yaklaşması gerekiyor.

Geçtiğimiz aylarda incelediğim Assassin’s Creed: Mirage ile karşılaştırdığımda, bu oyunda daha fazla eğlendim ama herkesin aynı düşüncede olacağını sanmıyorum. Üçüncü görüş açısı ile oynamış olsak biraz daha fazla sevebilirdik ama.

Özellikle Avatar filmlerini izleyip sevenlerdenseniz, etrafı keşfetmek ve güzel hikayeler dinlemek hoşunuza gidiyorsa bu oyunu da seveceğinizi düşünüyorum. Ben oyuna başladığım sırada 2. filmi izlememiştim, oynarken “dur şu filmi de bir izleyeyim” dedirtti bana.

Film ile ilgili yorumlarımı kendime saklayacağım ama filmi izledikten sonra oyuna girip dünyayı kendim keşfetmek gerçekten bambaşka bir keyif verdi. Özellikle bu oyunda anlatılanların canon sayıldığı ve ileriki filmlerde de etkili olacağı söylenince ayrıca sevindim.

Sonuç

Frontiers of Pandora harika bir oyun olmasa bile, Ubisoft’un her yıl bastığı birbirine benzer oyunlar arasında bir cevher gibi parlıyor. Bu oyuna “yılın en iyi oyunlarından biri” demem mümkün değil ama benim için “yılın en beklenmedik sürprizlerinden biri” olmayı başardı.

İncelememizde oynadığımız PC versiyonunun standart sürümü Ubisoft Store üzerinden 1.199TL fiyat etiketi ile satışa sunulmuş durumda. Season Pass ve ekstra kozmetik içeren paketleri de farklı fiyatlar ile mevcut durumda. Konsollarda ise PS5 sürümü PlayStation Store üzerinde 1.399 TL, Xbox Series S/X sürümü Microsoft Store üzerinde 1.450TL fiyat etiketiyle satışta.

Bu oyunu oynamak isteyenlere asıl önerim ise Ubisoft+ satın alıp oyunun tam sürümünü oynamanız yönünde olacaktır. Kesinlikle keyifli bir oyun ama ortalama 20- 25 saat sürecek bir hikaye ve maksimum 40 saat sürecek açık dünyayı düşününce Ubisoft+ sürümü çok daha uygun gözüküyor.