Styx: Shards of Darkness

Genelde insanları yönettiğimiz oyunlarda zaman zaman farklı karakterleri de yönetme şansına erişiyoruz. Kimi zaman ufak bir ejderha oluyoruz, kimi zaman sevimli bir rakun.. Bu tarz karakterler oyun dünyası için her zaman ön planda olurken egemenliğin insanlarda olması şüphesiz karakter ile özdeşleşmeyi de kuvvetlendiriyor. Peki ya madalyonun diğer tarafı ne olacak?

İşte bu konuda cesur bir adım atan Focus Entertainment, Styx Master of Shadow'da çoğu zaman kullanmış olduğumuz insanları, elfleri, cüceleri ya da az önce saydığım diğer örnekleri bir kenara bırakmış ve hayatını hırsızlık üzerine şekillendiren bir goblin ile tanıştırmıştı bizleri. İlk olarak of Orcs an Man oyununda karşımıza çıkan ve daha sonra kendi oyununa kavuşan Styx ile Yaşam Ağacı'nın kalbini çalmak üzere yola düşmüş ve bu macerası boyunca kendisine eşlik etmiştik.

Styx Shards of Darkness genel olarak ilk oyunun izinden giden bir yapım. Eğlenceli bir video ile açılışını yapan oyunun bu açılış videosunda hem oyun dünyası tanıtılmış hem de ana karakterimiz Styx ile daha önce karşılaşmayan oyunculara karakterin nasıl bir tavrı olduğu özet geçilmiş diyebilirim. İlk etapta birkaç soygun görevi yaptığımız Styx'in hikayesi de yavaş yavaş gelişiyor. Tabi böyle dediysem oyundan çok derin ya da inişli çıkışlı bir hikaye beklemeyin. Oyunun türüne ve tavrına da bağlı olarak basit bir hikaye ile karşılaşıyoruz. Hikayemizin merkesinde ise tabi ki Styx ve onun maharetli elleri bulunmakta.

Diğer detaylara geçmeden önce biraz Styx'ten bahsetmek istiyorum. Yaptığı işe makara tarafını da karıştıran Styx genel olarak baktığımızda eğlenceli bir karakter portresi çiziyor. İçinde olduğu duruma kendince yorum katıyor ya da öldüğünüzde size esprili bir şekilde akıl vermeye çalışıyor. Öyle ki yeri geldiğinde Terminator 2'den "I will be back" sözlerini bile sarfettiğine tanıklık ediyorsunuz. Çok fazla öldüğünüzde ya da oyunun sizi baymaya başladığı anlarda bu söylemler de sıklaşınca tabi bu durumun da biraz sıkıcı bir hale dönüştüğünü itiraf etmeliyim.

Shards of Darkness tıpkı Master of Shadow'da olduğu gibi gizlilik unsurlarının oldukça ön planda olduğu bir yapım. Oyun boyunca karanlık, kuytu köşelerde geziyor ve haritada yer alan düşmanlara gözükmeden ya da onları gizlice egale ederek ilerlemeye çalışıyorsunuz. Tamamen gizlilik unsurları ile ilerlediğinizde işler bir nevi tıkırında ilerliyor. Ama rakiplerinize gözüktüğünüz anda hem çok kolay bir şekilde egale oluyorsunuz hem de oyunun pozitif tarafı da yavaş yavaş yok olmaya başlıyor. Alarm çalmasa bile haritadaki tüm düşmanların peşinize takıldığına tanık oluyor ve bu hengameden kurtulmaktansa kendinizi en yakın boşluğa bırakıp, son kayıt noktasına dönmeyi yeğliyorsunuz.

Aksiyon ve yakalandığınız anlarda sınıfta kalsa da oyunun gizlenme öğeleri ilk oyunda olduğu gibi işliyor. Ama dengenin bu kadar pamuk ipliğine bağlı olması ya da işin içine giren ve sizi bir metreden dahi göremeyen yapay zeka problemi doğal oalrak belli bir süre sonunda sizi de rahatsız etmeye başlıyor. Oyunun gizlilik öğeleri düzgün ve kusursuz bir şekilde ilerlerseniz dediğim gibi gayet iyi işliyor. Diğer taraftan bazı mantık hatalarıyla da karşılaşabiliyorsunuz. Kontra atak yapmak istediğiniz anda yerdeki diğer cesedi sırtlayabiliyor ya da tutunmaya çalıştığınız bir pervazın azizliğine uğrayabiliyorsunuz. Bu nedenle oyundan tam olarak keyif almak için çok yavaş ve sabırlı bir şekilde ilerlemeli ve atacağınız bir adımı üç kere düşünmelisiniz. Oyun sizi bir nevi gizlilik öğelerine dinamikleri gereği değil, sabır taşı mantığı ile itiyor.