Pekala, söylemeye utanıyorum fakat Walking Dead’i yeni bitirdim. İlk çıktığından beri bütün arkadaşlarımın ve ofiste herkesin zorlamasına rağmen bir türlü vakit bulamayıp rahat kafayla oynayamadığım Walking Dead, gerçekten ne kadar büyük bir gaflet ve hıyanet içerisinde olduğumun en büyük kanıtıymış.
Oyunlarda hikaye, bizim gibi çocukluğundan itibaren oyunlarla iç içe olan herkes için önemli bir olgu, buna şüphe yok, fakat Walking Dead, bunu bir adım daha ileri götürmüş, Heavy Rain’de David Cage ve Quantic Dream’in denediği ve daha geniş bir skalada uyguladığı empatik bağın vurucu kısımlarını alıp bize dizgisel bir şekilde sunan TellTale, beni ciddi anlamda duygulandırmayı başardı.
Size oyunun hikayesinden bahsedip tat kaçırmak istemem, özellikle oynamamışlar varsa, fakat şunu söyleyebilirim, eğer Walking Dead’i oynamadıysanız, gerçekten oyunculuk anlamında çok büyük bir şey kaçırıyorsunuz, bu oyun sadece hikaye anlatımı üzerine kurulu bir yapımın finansal olarakta ne kadar başarılı olabileceğinin ayaklı bir kanıtı.
Oyunlarda hikayenin yeri ve bu hikayenin sunum tarzı şüphesiz önemlifakat Telltale Walking Dead’de başka bir şey yapıyor, öyle bir şey yapıyor ki bence bu hikayenin hayat damarı haline geliyor, aslında bu da günlük hayatımızda yapmaya çalıştığımız fakat yaparken epeyce zorlandığımız bir isimle geliyor karşımıza; empati.
Evet, Walking Dead empati sınırlarını gerçek anlamda zorlayan bir oyun, sizi öyle durumlarla karşı karşıya getiriyor ki, bir noktadan sonra oyunun ana karakteri Lee Everett ve onun biricik Clementine’ı arasında oluşan empatik duygu sizi öyle etkilemeye başlıyor ki, atmosferin tam içinde, olayların tam ekseninde kendi kararlarınızın sizden daha büyük bir şeyi şekillendirdiğini net bir şekilde hissediyorsunuz, bence bu Telltale’in Walking Dead serisini yaratırken elde ettiği gizli başarısıdır.
Bunun örneklerini başka oyunlarda görüyoruz, yani hiç yoktu veya asla olmadı diyemeyiz, Metal Gear Solid’de yer yer işlendiğine şahit oluyoruz, Heavy Rain bu konseptleri daha geniş açıdan resmeden bir yapıya sahip, Walking Dead ise tek tek bunları alıp sizin ruhunuza yerleştirdiği fünyeler gibi yer yeni bölümünde patlatıyor, emin olun, patlarken iyi hissetmiyorsunuz, sizinle beraber bütün kararlarınızın ve oluşturduğunuz empatik bağın oyunun sonuna doğru bir bir bıçak yaraları gibi etinizden çekildiğini hissetmek, benim bir oyunda daha önce görmediğim kadar büyük bir başarı, belki de bu yüzden Walking Dead bu kadar başarılı olup çok ciddi satış rakamlarına ulaştı, ödülleri saymıyorum bile.
