Oyun Akademisi #16

Geçtiğimiz haftalarda Oyun Akademisi’nde bu konuya ucundan değinmiştim fakat söyleyeceklerimin bitmediğini fark ettim, bu sefer “hayatımız oyun” kısmından değil “oynayan insan” tarafından bahsetmek istiyorum.

Oyun oynamak enteresan bir şey, kendisine oyuncu sıfatını takan insan, bir yerden sonra bütün bu oyun yapısına öyle çok alışıyor ki, hayattan keyif alabilmek için onu kendi içinde bir şekilde oyunlaştırıyor. Bu oyunlaştırma durumu sadece bizim zamanımıza ait bir olgu değil üstelik. İnsanlığın ilk zamanlarından beri bir şekilde varoluşa dahil olan, oldukça enteresan bir konsept.

Neden oyun oynuyoruz? Neden oyun oynama ihtiyacı duyuyoruz veya bir şekilde oyunları kendi içimizde doğalımıza katıyoruz, ya da zaten olan bir şeyi tekrar keşfediyoruz kendi davranışlarımızın içinde?

Bu soruların evrensel cevaplarını veremeyebilirim fakat kendi içimde neden oyun oynadığımı sorduğumda, bir şeylere ulaşabildiğimi fark ettim. Oyun oynamak bir şekilde kendi düzenini, kendi doğrunu yaratmakla ilgili bir şey.

Doğumu ve yaşamı toplumun standartları üzerinde şekillenmiş bir insan olarak, en azından kendi istediğimiz şekillerde ve kendi kurallarımızla oynama özgürlüğüne sahip olmak , bir şekilde işin içine hayalleri ve fiziksel sınırları koyarak, bu sınırları bükerek tamamen farklı bir gerçeklik yaratabilmek. Buna kaçış psikolojisi diyebilir miyiz? Sanmıyorum, en azından bütün bu durumun kaçış psikolojisine oldukça “fazla” geldiğini düşünüyorum.

Tabii bu bilgisayar oyunlarının hepsine uyarlanabilir bir durum değil, daha çok oyun kavramının kendisiyle alakalı. Peki ama bilgisayar oyunlarına uyarladığımız vakit nereden bakıyoruz duruma? Çeşitli kodlar ve hikayeler çerçevesinde sınırlandırılmış, kar amacı güden çoğu oyun artık bunu desteklemezken, daha çok his odaklı, duyguların uyarılması için oldukça uç noktalara ihtiyaç duyan insan psikolojisine istediğini verebilen yapımlar olarak, ne kadar oyun ismini hak ediyorlar, bence bu oldukça tartışmaya açık bir konu.