Yıl 2033…Gelecek, beklentilerimizi karşılamadı. Yer altında kapana kısıldık. Etrafımız hastalıklı, yaşlı ve çocuklarla dolu. Ümidimizi, kendimizi yer altına gömdüğümüz gibi en derinlere gömdük. İnsanlar birbirini ufak şeyler için öldürmeye başladı. ‘Merhamet’ kelimesi anlamı yitirdi ve hayvanlara dönüşmeye başladık. Ancak biz hayvanlar gibi olmamalıyız, olamayız. Bizi biz yapan değerlere sahip çıkmalı ve gelecek nesillere yeni umutlar, yeni gelecek bahşetmeliyiz.
Her gün doğumu yeni başlangıçtır, yeni umuttur. Bugün bana ve biz insanoğluna yeni umutlar verilmedi, ama yarının ne getireceği hiç belli olmaz. Zira hiçbir şey kalıcı değildir kâinatta, akar gider. Madde maddeye etki yapar, nesneler böyle büyür gelişir. Bir zamanlar bizi oluşturan tohumlar, ölümle birlikte kanatlanıp uçar. Kimi toprağa karışır, kimi toz zerreleri gibi havada dolaşır. Ancak bunlar yitik değil, parçalanmıştır. Unufaktır. Yaşam sürer gider. Çünkü ölen madde değil candır. Belki Lucreitus’un dediği gibi; “Bu son bir başlangıçtır…”
Sonun başlangıcı
Yukarıdaki uzun girişten sonra asıl konumuza geri dönelim isterseniz. Metro 2033’un senaryosu Rus bilim-kurgu yazarı Dmitry Glukhovsky tarafından kaleme alınan aynı isimli romandan alınmış. Hikâyeye kabataslak göz gezdirirsek, 2013 yılında meydana gelen nükleer felaket insan ırkını tehdit etmiş, yeryüzünü yaşanmaz hale getirmiştir. İnsanlar yeni başlangıçlar yapmak amacı ile Moskova’nın metro istasyonlarına göçmüştür. 20 yıl boyunca felaketin etkisi olarak ozon tabakası delinmiş, insanlar yeryüzüne çıkamaz hale gelmiştir. Buna cesaret edenler ise ‘Darkones’ adı verilen yaratılar tarafından öldürülmüştür. Zaman içerisinde Darkones’lar sadece yer üstünde değil, yer altında da faaliyet göstermeye başlayıp, yer altında yaşayan az sayıdaki insanın da yaşamını tehdit etmeye başladılar. Tehlikeli zamanların olduğu bu dönemde ‘Artyom’ isimli karakterimiz ile birlikte dış dünyayı keşfe çıkıp, daha yaşanılır bir yer olmasını sağlayacağız.
