Jonathan Kane: The Protector

Azteklere ait eski bir Artifact büyük bir güce sahiptir. Scarlet Vengeance adındaki terörist grubunun amacı ise Artifact’ı ele geçirmek ve hain emelleri için kullanmaktır. Teröristler Artifact’a ulaşmak için onun yerini bilen arkeolog Jennifer Guile’un peşine düşer. Jonathan Kane ise Jennifer’ı koruyup, teröristlerin amacına ulaşmasını engellemek zorundadır.

B sınıfı aksiyon filmlerinde bolca karşımıza çıkan senaryoyu ele alan yapım, hikayesi gibi genel olarak B sınıfında. Protector’un açılışında bir müzede başlıyoruz, burada Jennifer’ı kurtarmaya çalışırken, oyunun dinamikleri de tanıtılıyor. Bu bölümde karşımıza çıkan oynanış -son dönem oyunlarda da bolca gördüğümüz- siper alıp, çatışmaya girmek. Protector’un genel olarak mekanize ilerleyişi bu şekilde. Formül: Siper al, adamları öldür ve ilerle. Normalde FPS olan oyunda, siper aldığımızda kamera açısı TPS’ye dönüyor. Siper aldığımız korumanın üstünden veya yanlarından düşmanlarımıza kurşun yağdırabiliriz. Yalnız bu durumlarda ortada bir sorun var: Yapay zeka. Düşmanlarımız arada sırada saklandığı yerleri değiştirmeyi akıl edebiliyor, ama çoğu zaman ördek gibi üstümüze geliyorlar. Yapay zekanın eksikliğine karşın, genel olarak düşman sayısı ve aksiyon dozu yüksek tutulmuş.

Eski gücün peşinde koşarken

Protector’un yapısı çizgisel. Gitmemiz gereken güzergah belli, arada karşımıza çıkan kolay bulmacalar ve yeri geldiğinde farklı bir karakterle oynamamız bu durumu bozuyor. Mesela metro içindeyken Jonathan olarak bombaları etkisiz hale getirmemiz gerekiyor. Bombaların üstünde rastgele çıkan belirli numaraları tıklıyoruz ve böylece bomba devre dışı kalıyor. Gene aynı bölümün devamında istasyonda kalan Jennifer’ı yönetiyoruz. Teröristlerin elinden Jennifer olarak kaçmamız gerekiyor. Hatta oyun içinde ufak bir atari oyunu bile oynayabilirsiniz. Bunlar klişe ilerleyişin verdiği sıkıntıyı hafifletiyor.

"Jonathan'ın modellemesi ayrıntısız ve şuh bakışlara sahip!"
Bazı sahnelerde ise masum birini kalkan kullanan teröristlere denk gelebilirsiniz. Bu gibi durumlarda oyun yavaşlıyor ve teröristi vurup, rehineyi kurtarıyoruz. Protector’de etrafta kullanacağımız sağlık paketi veya zırhlar yok. Yaralandığımızda ekran siyah beyaz hale gelmeye başlıyor, eğer biraz durup beklersek sağlığımız tekrar yükseliyor. Oyun kendi türündeki yapımlardaki silah yelpazesinden daha üstünü sunmuyor. Klasikleşmiş makineli tüfek, tabanca, el bombası vs… silahlar var, bunlara ek olarak bir de yakın dövüş için kullandığımız bıçak var.

Zayıf noktalar

Protector, grafikler ve fizikler bakımından sınıfta kalıyor. Siper aldığınızda donuk donuk bakan Jonathan ve Jennifer gibi ana karakter modellemeleri başarısız. Ayrıntılı değiller, üzerlerinde yapaylık var. Aynı şekilde iki modelde bir sadece saç, sakal ve giydikleri biraz değişen klon düşmanlar da bu duruma ayak uyduruyor. Animasyonlar da hantallık var. Kalitesiz kaplamalar ve fizik efektleri de sırıtıyor. Çatışırken etraftaki bazı nesneler parçalanıyor, ancak parçalanırken ortaya çıkan görsellik basit. Ölen bir düşmanın kütük gibi merdivenlerden kayarak düşmesine birçok defa denk gelebilirsiniz. Seslendirmeler ise grafik ve fiziklere göre biraz daha elle tutulur cinsten.

Yapım boyunca pek fazla başvurmadığım özel gücüm vardı. Kullanmaya çok gerek duymadım, bölümleri de kısa sürede bitirip geçtim. Bölümler de zaten uzun değil, hatta oyunun genel oynanış süresi uzun değil. Boss savaşları var, bunlar da monotonluğu bir nebze gideriyor. Atmosferi tamamlamak için aralara da Cutscene’ler serpiştirilmiş. Multiplayer modu içermeyen Protector’un sıkıntılı diğer yönü Checkpoint sistemi. Save yerleri alakasız kısımlarda olduğu için ilerleyip öldüğünüzde, geride kalan alakasız bir save noktasından başlamak sıkıntı yaratabiliyor. Kısaca noktalarsak Protector’u oynamasanız da bir şey kaybetmezsiniz.