Hellboy: Science of Evil

Bazılarımız için kitap okumaktan daha zevkli ve eğlencelidir çizgi romanlar. Kitabın tek düze sayfalarına rastlanamaz onlarda. Bir biri ardına gelen resimler ve balon içindeki konuşmalar eşliğinde aktarırlar hikayelerini. Yazının görsel boyutta kazanması ile ortaya tadından yenmez aksiyonlar, efsaneler, süper kahramanlar çıkar ortaya. Aslında yazı ikinci plandadır burada; görsellik ise tavan yapmıştır. Kitabın yeri ayrı olmakla birlikte türü sevenleri için çizgi romanlar çok daha eğlencelidir. Ancak onlarda da kitabın derinliği, kurgusu ve kendi hayal gücümüz yer almaz. Zira sizin yerinize zaten birileri hayal ederek aktarmıştır resme kendi hayallerini. Bu bakımdan kitap ve çizgi romanlar her zaman için vazgeçilmezlerim arasında yer almayı sürdüreceklerdir benim için. İkisi birden, daima…

Kaba kuvvet

Krome Studios ve Big Ant Studios tarafından geliştirilip, Konami tarafından piyasaya sürülen Hellboy: Science of Evil, popüler çizgi romandan uyarlanan yeni video oyununu teşkil ediyor. Yeni nesil konsollarla birlikte taşınabilir platformumuz PSP’ye de uğramadan etmeyen Hellboy, insanüstü gücü ve maceraları ile 2D kuşe kağıtlardan 3D sanal ortama terfi ediyor. Diğer konsollardan biraz daha farklı olan PSP versiyonunda, hikayede daha çok kendine özgü bir hava seziliyor. Hatta bazı sahnelerde filmden alıntılar olduğu görülebiliyor. Oyuna giriş yaptığımızda hikayeye dair bilgilendirilmediğimiz, çizgi roman havası verilmiş kısa video ile karşılaşıyoruz. Video ardından da kendimizi hemen oyun içinde buluyoruz. Ne yaptığımız, neden orada olduğumuza dair herhangi bir açıklama yok. Zaten bir noktadan bir diğerine tek düze bir gidişatın mümkün olduğu yapımda çok fazlada bir açıklamaya ihtiyaç duymuyoruz.

Bölümler içinde yaratılmaya çalışılan çizgi roman gibi hava, nedense bana daha çok bir tiyatro sahnesi ve dekorları arasında oynuyormuşuz hissi uyandırdı. Bu durum yalnız bana da öyle gelmiş olabilir. Ancak etrafa serpiştirilmiş nesneler ya da oynanabilir harita alanlarının fazla kesin belirtilmesinden kaynaklandığı kanaatindeyim. Örneğin ağaçlık alan ya da daha yüksek olan toprak kısım sanki duvar gibi çekilmiş görülebiliyor. Etrafta bulunan nesneler tutulabilmekte ve parçalanabilmekteler. Karşımıza ilk düşmanlar yavaş yavaş gelmeye başladıklarında da aksiyona dair hareketlerimizi sergilemeye başlamaktayız. X ile zıplıyor, kare, üçgen ve daire ile aksiyon sahnelerini gerçekleştiriyoruz. Aynı zamanda kare ile kapı gibi yerleri tekmeleyerek indirirken, daire ile oyunun başında da yaptığımız gibi tabut ve başka nesnelerin kapaklarını kaldırmak gibi işleri yerine getirebiliyoruz. Yaptığımız ataklar, kullandığımız tuşa göre hafif ve ağır darbeler olarak düşmana yansımakta. Tekil hareketlerden ziyade farklı tuşları kullanarak combolar yapmak da mümkün.

Silah da kullanabilen karakterimiz, sol omuz tuşuna basılması ile görüş alanına giren düşmana otomatik olarak hedef alarak ateş ediyor. Ancak mermi sayılarının sınırlı olması daha iktisatlı kullanmayı da gerektirebiliyor. Silah dışında bazı bölümlerde kullanılan bombalarda daha yıkıcı tahribat vermekte, bölümler içinde karşımıza çıkan boss ve mini-boss’larla mücadelelerde genellikle belli taktiklere dayanıyor. Mesela düşmanın etrafında daire çizmek, arkasına saklanmak ve saldırıyı gerçekleştirmek örnek verilebilir. Ölene kadar bu taktikleri kullanarak aşılamayacak boss bulunmadığı söylenebilir.

Cehennemden kopup gelen

Bölümler arasında eşlik eden ara sahneler ise hikayeye dair bir şeyler anlatmaya yetmiyor. Zira yapım konuşmalardan tamamı ile yoksun. Bu durumun anlatımda çizgi roman havası yaratılmasından kaynaklandığı da söylenebilir. Zira bize bir şeyler anlatan ara sahneler, karelerin altındaki birkaç satır yazıdan ileri gitmiyor. Ardı arkası kesilmeyen düşmanlar, tek düze oyun yapısı ve başarılı olmayan sesler - grafikler nedeni ile kaliteli bir çizgi romanın başarısız ellerde harcanmasına şahit oluyoruz. Hellboy çizgi romanlarını okumak çok daha eğlenceli ve keyif verici.