Divinity II: The Dragon Knight Saga

Rol Yapma türündeki oyunları kafamda üçe ayırırım. Bolca aksiyon, dövüş barındıran Hack'n Slash tarzları, daha çok diyalog barındıran saf RPG'ler ve bir de ikisinin harmanı olanlar. Birinciye örnek olarak Diablo, Torchlight gibi oyunları verebilirim ki, benim de favorim bu oyunlardır. Nedense fazla diyalog beni biraz sıkıyor, konuşmaları dinlemeyince de açıkçası oyunun tadı kaçıyor biraz. Yılların Diablo özlemi üzerine Torchlight'a saldırmam da bundandır belki. Diğer tür olan rol yapma oyunları ise daha saf olanlar, bolca diyalog barındırıp adının hakkını verenlerdir. Örnek olarak ise mesela KOTOR oyunlarını verebiliriz. Üçüncü ve son olarak da, harman oyunlar vardır ki bunlar daha genel bir kesime hitap ederek daha çok satış rakamı yakalarlar. Hem senaryo ve diyaloglara, hem de aksiyon ve savaşa önem vererek denge sağlarlar. En bilinen örnekleri Oblivion, Dragon Age gibi oyunlardır. Konumuza gelirsek, elimizdeki oyun üçüncü türden. Hem derin bir senaryo yakalamaya çalışan, hem de akiyonu elden bırakmayan oyunlardan...

Zıt güçlerin savaşı

Divinity II: The Dragon Knight Saga aslında Divinity II: Ego Draconis'in yeniden düzenlenmiş hali. Tabii bir de ek olarak Flames of Vengeance senaryosunu da içinde barındırıyor. Daha önce oynamadıyanız Ego Draconis'ten başlamanızı öneririm. Hikayemiz, Rivellen adlı fantastik bir evrende geçiyor. Sonsuz savaşların, korkunun, büyünün ve zıt güçlerin dünyası Rivellen... Büyük savaş bittiğinden beri ise Dragon Slayer'ların tek bir düşmanı kalmıştır, o da dünyada bir tane kaldığına inanılan dişi bir ejderhadır. Kabaca  hikayemiz bu ve bizim de ilk amacımız bir "Dragon Slayer" olmak. Zaten bunu oyunun hemen başlarında gerçekleştiriyoruz. Bir çeşit tarikat olan bu Dragon Slayer'ların kendilerine has özellikleri ve yetenekleri bulunuyor. Örneğin; gözleri gümüş rengi ve ölüleri görüp, iletişime geçebiliyorlar. Ayrıca ejderhaların yeteneklerine de sahipler, kısacası normal insanlardan çok daha güçlüler.

Daha maceraya başlar başlamaz kısa bir ritüel sonucu Dragon Slayer oluyor ve maceraya başlıyoruz. Yine de dediğim gibi, kısa bir ritüel. Gerçekleşene kadar diyaloglarda sürekli lafını duydum ve biraz da merak ettim, acaba nasıl bir tören olacak bu diye. Fakat ben görkemli, uzun süren bir ritüel beklerken bir büyü yapılıyor, iki saniye geçiyor ve bir bakıyorsunuz, Dragon Slayer olmuşuz!

Flames of Vengeance senaryosuna gelirsek, o da Ego Draconis'le bir bütün halinde ve onun bıraktığı yerden devam ediyor. Rivellon'un en büyük şehri Aleroth kuşatma altında ve tabii kurtarmak da bizim elimizde. Dediğim gibi senaryolar birbirini takip ediyor ve bu nedenle sıralı oynamanızı öneriyorum. Ayrıca ilk senaryoda sıfırdan bir karakter yaratıyoruz ve geliştirmesi tamamen bize ait. Flames of Vengeance'da ise diğer karakterimizle devam edebiliyoruz veya Ego Draconis bitmediyse oldukça güçlü ve bol altınlı bir karakterle oyuna başlayabiliyoruz. Senaryo beni pek de cezbetmedi. Ejder konuları falan zaten yeterince klişe ama diyalogları beğendiğimi söyleyebilirim. Oldukça renkli karakterler mevcut, diyaloglar sönük kalmıyor bu nedenle. Mizah unsuru da yerinde kullanılmış.

Basit karakter yaratma ekranı

Son dönem rol yapma oyunlarının başarılı ve ziyadesiyle detaylı karakter yaratma ekranlarından belli ki hiçbir şey alamamış The Dragon Knight Saga... Türevlerinin en işe yaramaz örneklerinde bile bu oyundan daha fazla detaya sahip karakterler yaratılabiliyor. Sonuçta bir RPG ve ister istemez insan daha detaylı, daha özgün bir karakter yaratmak istiyor. İki adet saç rengi, üç çeşit sakal, saç tipi, dört farklı da ses. Kısacası farklı bir şey yapamıyorsunuz, çünkü ne yaparsanız yapın birbirlerine benzeyecekler.