Dark Souls 2

"Gözlerimi kapatıyorum,  rüzgar kurumuş tenimi biraz ferahlatıyor, cildimin çatlaklarından vücuduma doğru esiyor. Tabii, bunları aslında hissetmiyorum. Eskiden hissederdim, bu lanetten ve başıma gelenlerden önce, belki de bir yaşamım vardı.

Bir kadın vardı belki hayatımda, çocuklarım vardı belki, belki bir kahramandım, belki bir sahtekar. Kendimle ilgili pek az şeyi hatırlıyorum, adım dışında, adımı asla unutmadım.

Gözlerimi açıyorum, Majula’nın tuzlu suyunu biraz hisseder gibi oluyorum, paslanmış kılıcıma dayanıp, yorgun vücudumu ayağa kaldırmaya çalışıyorum. Majula’nın ötesinden tatlı bir müzik geliyor, kimin çaldığını asla öğrenemediğim fakat bana çok tanıdık gelen bir müzik…"

Dark Souls, şimdiye kadar yapılmış en derin, en kompleks ve aynı zamanda en zor oyunlardan birisi olabilir. Souls serisinin yaratıcısı From Software’in başyapıtı, oyun dünyası üzerinde öyle bir yere sahip oldu ki, çıkışından 3 yıl geçmiş olmasına rağmen, hala çılgınlar gibi oynanan, tartışılan ve sevilen bir oyun.

Dark Souls 2 ise, Souls hayranlarının büyük bir endişe ve heyecanla beklediği bir yapımdı. En büyük korkumuz ise çok garipti, oyunun daha kolaylaştırılması.

Souls serilerini oynadıysanız, iyi bir PvP oyuncusu olmanın, Four Kings’i kolaylıkla geçmenin veya 6 tane Taurus Demon üzerinize saldırırken korkmamanız gerektiğinin bilincinde olmayı bir çeşit zafer olarak görürsünüz, çünkü Dark Souls, belki dünya üzerinde oyuncuya karşı çalışan ve oyuncuyu soğutmaktan korkmayan yegane yapım.

Bu sebeple, Dark Souls’u bitirmek, Lordran’ı avucunun içi gibi bilmek veya +10 Uchigatana ile taklalar ata ata insanların oyunlarını istila etmek ile ilgili konuşmayı seviyoruz. Oyun zor, başarıyorsan uğraşmışsın demektir, e doğal olarak, iyi bir Dark Souls oyuncusu olmak belki de gerçekten oyuncunun kendine bir şeyler kanıtlama isteği ile ilgilidir.

Yine bu sebeple, Dark Souls 2’nin daha çok insana ulaşmak için bundan feragat etmesinden korkuyorduk, peki ama etti mi? Belki.

Dark Souls 2’ye başladığınız an şunu rahatlıkla farkediyorsunuz, menüsünden, start butonuna bastığınız zaman çıkan sese kadar, sanki Dark Souls ile Dark Souls 2 arasındaki tek fark oyunun logosu. Fakat bu garip bir şekilde sizi soğutmuyor veya “adamlar aynı oyunu yapmışlar” dedirtmiyor, çok ilginç bir şekilde, 100’ü aşkın saatini Dark Souls’un dünyası Lordran’da geçirmiş birisi, kendisini evinde hissediyor.

Garip değil mi? Şeytani yaratıklar ve iblis lordları ile dolu, acıdan başka duygunun mevcut olmadığı bir dünyaya evim diyebilmek? Bana çok garip gelmiyor artık.

Fakat menüyü geçip oyuna başladığınız an çok iyi farkediyorsunuz, artık Lordran’da değilsiniz, artık bambaşka bir diyardasınız; Drangleic.

Derin ve çarpıcı minimalist anlatımlar konusunda artık uzman olan From Software, yine bize çok minimalist bir hikaye vermiş, hatta ortada ilk etapta bir hikaye bile yok, Aynı Dark Souls’da olduğu gibi, neden Drangleic’e geldiğimizi ve burada ne aradığımızı yine kendimizin bulması bekleniyor. Oyunun başında sadece “yönlendiriliyoruz.”