Yoğun duman ve bulutun içinden, siyah saçlı savaşçı belirdi. Kısa süre önce yaşanmış olan katliamın kokusunu alabiliyordu. Yakılmış yıkılmış köyde, cesetlerin arasında yürürken, hayatta kalmış birine rastlamak için çabaladı. İlerlerden gelen iniltiye doğru yöneldi. Sesin olduğu yere vardığında, vücudu yara bere içindeki adam, son nefesini vermeden olup biteni anlattı. Savaşçının, ölmeden evvel bir kez olsun görmek için geldiği amcası, arkadaşları ve tüm kabile acımasızca öldürülmüştü. Kılıcını kınından çekti, yumruğu ile var gücüyle sıktı. Yüzünü Karadağlar'a doğru çevirdiğinde, gözlerinde ne bir üzüntü ne de bir endişe vardı. Nefret doluydu gözleri. Uzaktaki patikayı dikkatle süzdü. Çok ama çok uzaklardaki toz bulutları çarptı gözüne. Savaşçı anladı ki; katiller kaçıyorlardı ve kaçacaklardı. Ta ki intikam gününe kadar.
Savaşçı atına binip, yoğun dumanın arasında kayboldu. Kimilerine göre o bir hırsızdı, kimilerine göre katil. Efsanesi kıtaları aşmış, yalnızca ismi bile şanını simgeleyen bir kahramandı. O Conan’dı…
Barbarca düşün, kılıcınla konuş…
“Chaser” ile isimlerini ciddi anlamda duyuran Slovak, “Cauldron” firmasının son ürünü olan Conan; Günümüzde türüne pek rastlar olduğumuz, RPG ve adventure öğelerini içeren, tipik bir hack’n slash (karşına çıkanı öldür) oyunu. Tüm macera boyunca, çeşitte sınır tanımayan, irili ufaklı sayısız düşman ile karşılaşacak, çevredeki kayaları kütükleri oynatıp bulmacaları çözecek, etrafı kana buladıkça level atlayarak, yeni hareketler öğreneceğiz. Bulutları aşan dağlardan, geniş ovalara, yaşayan ölülerle dolu lanetli topraklardan, dev örümceklerle dolu ormanlara kadar, çeşit çeşit diyar arşınlayacağız. Karakterimiz saf kan bir Barbarian olduğundan, kesici silahları kullanmada üstüne yok. İrili ufaklı baltalar, kılıçlar, gürzler silah listesinin başında geliyor. Yol boyunca bol bol silah bulup her birini yaratıklar üzerinde itinâ ile deneme imkânına sahip olacağız.
Son derece sıradan bir intikam macerasını anlatan oyunun, hikayesine büyük önem verilmediği tezini, oyuniçi grafik motoruyla hazırlanmış olan giriş demosuda destekliyor. “Hack’n Slash oyunlarında hikaye değil, bol bol dövüş ve aksiyon lazım.” diyenler haklılar. Oyunda onları şaşırtmıyor zaten. Bir patika tutturmuş yürürken, karşımıza çıkanları bir bir kesmekten, experience puanlarımızı daha iyi adam kesme hareketlerine dağıtmaktan, yolda bulduğunuz silahları, karşılaştığımız her cengâverin kafasında paralamaktan fazlasını beklemeyin.
Ne ekmek ne de su, sadece öldürme dürtüsü…
Çevre dizaynı başta göze hoş geliyor. Görüntülerin ise X-Box kalitesini yakaladığını söylemek mümkün değil. Belki multiplatform olarak hazırlandığından bir standart tutturulmak istenmiş ama bu standart, ancak PS2’ye uygun olabilir.Gerek PC, gerek GameCube, gerekse Xbox’ta bundan çok daha iyi grafikleri geçen senelerde gördük. Sanırım konsol oyunlarında “Kamera açıları nasıl?” sorusu gündemden hiç inmeyecek. Yeni bir oyunu birisine anlatırken bana sorulan ilk soru bu oluyor. Yapımcıların tek çare olarak gördüğü “FreeCamera” modu bir nebze de olsa işi kurtarıyordu doğrusu ama burada “FreeCamera” kullanma şansımızda yok. Ne görüyorsak o (Ya da ne göremiyorsak mı deseydim ?). Oyunun ne kadar güzel grafikleri, atmosferi olursa olsun, kamera açıları ve kontroller kötü oldu mu, gel de dayan! Çoğu bölümde nerede olduğumu anlayamamamdan dolayı boşa kılıç sallayıp, hakkın rahmetine kavuşunca, Gamepad’ı duvara atasım geldi.
