Ejderha avına gittim, geleceğim... Umarım...
Dragon Age Inquisition için söylenecek tek bir söz var; o da devasa büyüklüğü! Sadece uçsuz bucaksız evreni değil, o evrenin her yanına gizlenmiş detayları, karakterleri, onların öyküleri ve her zaman sonuna geldiğinizi sandığınız maceranın sizi bir sonraki aksiyona fırlatarak daha henüz buzdağının görünen kısmında olduğunuzu hissettirmesi… Ana hikâyeyi bitirseniz ve bulunduğunuz bölgelerdeki tüm yan görevleri tamamlamış olsanız bile daha görmediğiniz tonlarca mekânın ve içeriğin olduğunu fark etmek oyuna hem büyük bir gizem hem de sürükleyicilik katıyor. Çünkü burada oyunun hikâyesinden daha fazlası var: o da sizin hikâyeniz...
Dragon Age: Origins’in bizim geçmişimizde bıraktığı tatlı hatıralar vardı. Baldur’s Gate’den sonra türe yeni bir perspektif kazandıran Bioware, formülünü hem KOTOR hem de Mass Effect serisi ile kanıtlamıştı. Beklenti de sonuç da büyük olmuş, oyun eski tip taktiksel RPG severler tarafından çok tutulmuştu. Sıra devam oyununa geldiğinde Dragon Age 2 hem bu sefer daha aksiyon merkezli bir tavır almış bu da özellikle serinin takipçileri tarafından oldukça eleştirilmişti. İkinci oyun bize oldukça zevkli bir deneyim sunsa da sanki bir şeyler eksik kalmış, yapımcı firma tam olarak yapmak istediğini yapamamıştı… Ve yapımcılar, oyunun çıkışında slogan olarak kullandıkları “Dragon Age Inquisition hep yapmak istediğimiz oyundu” lafının hakkını vererek 3,5 senenin ardından işte o beklenen oyunu bize sunmayı başarıyorlar.
Bu tarz benim!Oyuna ilk girdiğimizde gözümüze çarpan zaten tüm RPG’lerde alışık olduğumuz sınıf seçimi ve karakter oluşturma ekranı. Yalnız Inquisition bu konuya önemle eğiliyor. Cüce, Elf, insan ve Qunari ırklarından birini seçerek başladığımız karakterimiz (her ırkın kendine ait bir pasif özelliği bulunuyor) 3 ayrı rolden birine bürünebiliyor: Mage, Rouge ve Warrior. Mage, elemental büyü sınıfını temsil ederken Rogue’lar hem hızlı yakın dövüş hem de okçu sınıfını temsil ediyor. Warrior sınıfı ise hem silah ve kalkan ikilisini hem de ağır silah sınıflarını kullanabiliyor. Tabii yetenek ağaçlarınız da bu seçtiğiniz sınıflara göre düzenleniyor ve gelişiyor.
Buraya kadar çok klasik görünse de asıl bu sistemi özel kılan karakterlerin yetenek ağaçlarındaki esneklik. Oyun boyunca size verilen üç rolden birini oynamak zorundasınız ancak her sınıfın da dört ayrı özel ilgi alanı bulunuyor. Bu özellikler arasında istediğiniz gibi geçiş yapabiliyorsunuz ve oyunda ilerlediğiniz müddetçe yetenek ağacınıza yeni özellikler eklenebiliyor. Örneğin Rouge iseniz, ister uzak, ister yakın dövüş, isterseniz de tuzaklarla rakibinizle başa çıkmanız mümkün. Asıl vaktinizi alacak kısım ise karakter yaratma ekranı. Bu konuda Bioware oyuna öyle bir esneklik katmış ki, inanın Sims 4 bile bu oyunun yanında hafif kalıyor. Karakterinizin tüm yüz şekline hakim olabildiğiniz gibi gözünün dış iris renginden kulak memesinin büyüklüğüne kadar değiştirebiliyorsunuz. Tabii bütün bu ufak detayları oyun içindeki ara sahneler dışında göremiyor oluşunuz karakter yaratma ekranında harcadığınız vakti sorgulatıyor olsa da böyle bir seçenek yelpazesine sahip olmak gerçekten etkileyici.
"Yalancı Peygamber" mi, yoksa "Seçilmiş Kişi" mi?Oyun bir trajediyle açılıyor ve bu trajedinin ortasında siz varsınız. Gökte açılan yarıklardan dünyamıza şeytani yaratıklar giriş yapıyorlar ve bu yarıklardan birinde siz dünyaya geliyorsunuz. Yaratan tarafından gönderilen “seçilmiş kişi” mi, yoksa bu olayların sorumlusu mu? İşte bu soruların merkezinde çevrenizdekilerin meraklı ve şüpheci bakışları altında bu işi çözebilecek tek kişi olarak “Engizisyon”a katılıyorsunuz ve hikâyeniz başlıyor. Görevimiz, Engizisyonun bir ajanı olarak davanıza yeni ittifaklar katmak ve nüfusunuzu genişletmek. Tabii bunu yaparken çok dikkatli olmanız gerekiyor. Alacağınız her karar sizin ve oluşumun geleceğini tehlikeye atabilir. İyi düşünmeli ve oldukça politik davranmalısınız.
