Beyond: Two Souls

Bazı oyunlar vardır. Ne kadar güzel olursa olsun, ne kadar gerçekçi olursa olsun bir oyun olduğunu illa ki bir yerde size hissettirir. Oyunun, oyun olduğunun farkındasınızdır ve zamanınızı doldurması, size kişisel zevk vermesi için oynuyorsunuzdur. Fakat bazı oyunlar da vardır ki, bu oyunları "oyun" olarak adlandıramazsınız. Uygun olmaz, yakıştıramazsınız bu ismi. Quantic Dream ve özellikle David Cage, 2005 yılında piyasaya sürdüğü Fahrenheit (The Indigo Prophecy) adlı oyundan beri oyunculara bu "oyun olmayan oyun" hissini vermeye çalıştı. Ve Fahrenheit'tan beri çıkardıkları her oyunda bu hissi hakkıyla verdiler. Bu işi de hakkıyla yaparken birçok eleştiriye maruz kalıp, yaptıkları işin oyun dünyasına yakışmadığı hakkında geri dönüş aldılar.

 

Peki neden iyi olduğu kadar kötü eleştirilere de maruz kaldı bu firma? Çünkü günümüz oyun dünyası ve son yıllarda çıkan oyunların ana odaklarının artık daha çok hikaye bazlı olması bir kesim oyuncuyu pek memnun etmiyor. Oyuncular bir oyun oynamak istiyorlar, film izlemek değil. Fakat oyuncular artık zamanımızın değiştiğini anlamalı ve interaktif bir yapımda kurgusal bir hikayenin artık bir derinliğe ve kendi karakterine sahip olması gerektiğini fark etmeliler. Elbette her firma böyle yaparsa bu sefer de oyunlar o oyuncuyu zorlayan ve bir şeyleri başarma hissini veren havalarını kaybederler. Fakat günümüzde, bir "oyun" olarak çıkan oyunların yanı sıra bazen mükemmel hikayelerle süslenmiş ve bir aktörü veya aktristi oynadığımız filmlerde yer almak istiyoruz. En azından ben, günümüzde çıkan oyunların arasında böyle yapımlar gördüğümde mutlu oluyorum. İşte Quantic Dream tam da bunu başarabilen bir firma. Fahrenheit, Heavy Rain ve son olarak Beyond: Two Souls ile biz oyuncuları inanılmaz derin hikayelerde karakterimizi yöneterek sonunu kendimizin belirlediği sihirli bir dünyaya ışınladılar bizi. Günümüz dünyasının terimiyle bizi interaktif bir dramanın içine yerleştirdiler. Ben bu oyunu sizin için incelerken yüzeysel olamayacağım. Elimden geleni yapacağım fakat, yüzeysel olamayacağım.

Beyond: Two Souls, Quantic Dream'in PlayStation 3 platformuna özel olarak 8 Ekim 2013 tarihinde piyasa sürdüğü bir interaktif drama, aksiyon-macera oyunudur. İncelediğim bu sürüm oyunun geçtiğimiz hafta PlayStation 4 için çıkarılan Remastered sürümü. Yani yeni nesile uyarlanmış yüksek çözünürlüklü versiyonu. İlk çıktığında oynayıp bitirmiş olsam da, Beyond: Two Souls'u yeni nesilde tekrar oynamak bana yine aynı harika hisleri yaşattı. Aynı heyecanla, aynı sabırsızlıkla oynuyorum ve zamanında inceleme fırsatını bulamadığım bu oyunu şimdi sizler için inceliyorum.

Beyond: Two Souls neden bu kadar iyi bir oyun veya neden abartılıyor peki? Ya da abartılıyor mu? Öncelikle bu soruların cevabını vereyim. Beyond, abartılmıyor. Hatta birçok kesimden sert eleşitirlere maruz kalmış olan bir oyun. Arada kalmış bir oyun Beyond. Oyuncular "hadi ama, oyun mu oynuyoruz yoksa film mi izliyoruz arkadaş, olmaz öyle şey!" gibi sert yorumlar da yapınca Beyond biraz arada kaldı. Ama şöyle bir şey de var. Bir sanat eserini ve sanatçıyı ele alalım. Sanat, bildiğiniz gibi, estetik bir şeydir ve estetik, göreceli bir kavramdır. Neyin güzel, neyin çirkin olduğu, her insan için değişikliğe uğrayabilen terimlerdir. Beyond da tam böyle bir sanat eseri işte. Kötü puan veren veya hakkında kötü yorum yapan oyunculara rahatlıkla dönüp "siz anlamamışsınız bu oyunu, bir daha oynayın ya da sevenlerini rahat bırakın" diyebileceğiniz bir yapım. Tıpkı Lost dizisinin ikiye bölünen hayranları gibi. Sonunu anlayıp diziye tapanlar ve sonunu anlamayıp izlediği tüm sezonların boşuna olduğunu düşünen hayranlar gibi. Peki o zaman Beyond: Two Souls neden iyi bir oyun veya ben neden bu oyuna bu kadar uzun bir girişi layık gördüm? Onu da sonraki sayfalarda hep beraber görelim.