Assassin's Creed 2

Dünya bir küre şeklinde miydi, yoksa tepsi mi? Eğer küre şeklinde olsa, alt kısımda kalanlar nasıl oluyor da uzay boşluğuna düşmüyor? Kilisenin fikirleri karşısında kendi düşüncelerinizin önemsiz olduğu, baskının giderek arttığı bir zaman… Şüphesiz ki Rönesans, sadece bir topluluğun başkaldırışını değil, tüm dünya için güneşin yeniden doğuşunu simgeleyen bir süreçti. Benimsenen ezberler bozuldu. Bilimsel düşüncelere verilen önem arttı ve teknik anlamdaki reformlar, insanlık için üst basamaklara atılması gereken yeni adımları gösteriyordu. İyilik ve kötülüğün bir arada yaşandığı karmaşada, ölenler, öldürülenler ve bu sebepler nedeniyle yeni amaçlar uğruna hareket edenler oldu.

İlk Assassin’s Creed, dünya çapında 8 milyondan fazla satmış, başarılı bir oyundu. Devasa haritası ve heyecanlı kurgusunu bir kenara bırakırsak, sürekli kendini tekrar eden görev yapısı sebebiyle bir süre sonra sıkıcı olabiliyordu. Tabii ki bu durum, oyuncudan oyuncuya farklılık gösterebilir. Altair, silahları ve kostümüyle “ben buradayım” dercesine bir karizmaya sahipti. Fakat maceranın başında yaptığı hata affedilir gibi değildi. Bir bakıma intikam için de mücadele eden kahramanımız, oyun finaliyle çoğumuzu etkilemeyi başarmıştı bile.

Macera devam ediyor
Ubisoft, “Suikastçi” serisini bir üçleme olarak hazırlayacağını duyurmuştu. Serinin yeni yapımı Assassin’s Creed 2 için ilkine nazaran daha detaylı çalışmalar yürütüldü, oyuna verilen önem artırıldı. Buna en büyük örnek olarak, AC II’de 400’den fazla çalışanın olduğunu gösterebiliriz. Güzel yapımcı Jade Raymond da oyunda yardımcı yapımcı olarak yer aldı. Aynı zamanda hikâyenin bütünlüğünün sağlanması için hazırlanan kısa filmlerle de (şimdiye dek bir bölüm yayımlandı) AC II evreninde akıllarda hiçbir sorunun kalmaması amaçlanıyor.

İlk oyunun finaliyle laboratuarda yaşanan değişikliklerin etkisini, yeni yapımın başlangıcıyla hissediyoruz. Dolaysıyla artık güven içerisinde yönetilebilecek bir deney bulunmuyor. Yine de kısa bir film tadındaki kaçış sahnelerinin ardından, özümüze dönmek için kendimizi Rönesans’ın tam ortasında, İtalya’da buluyoruz. Takvimler 1486’yı gösterirken, henüz genç bir soylu olan Ezio isimli karakteri yönetiyoruz. Ezio, kötülere haddini bildirmekten hoşlanan, kavgadan kesinlikle korkmayan birisi olarak ilk izlenimlerimizde yerini alıyor. Henüz bir suikastçı değiliz. Yukarda da belirttiğim gibi, bazı insanlar deyim yerindeyse değişime zorlanıyor. İşte Ezio da bunlardan bir tanesi. Babası ve kardeşleri halk önünde idam edilince, değişimin de fitili ateşleniyor. Ezio, içindeki öldürme isteğini beyninde kurgulayıp elleriyle öldürme sanatına çeviriyor.

Etrafı rüzgârlarla okşanan sarı topraklarla çevrili küçük kasabalar, bundan yüzyıllar öncesinde kaldı. Mimari olabildiğince ilerlemiş, tasarım zevki insanların kostümlerinde de rahatlıkla görülebilmektedir. Ubisoft, Assassin’s Creed’in dünyasını yeniden ve bu kez daha da detaylı olarak hazırlamış. Oyundaki ilk saatleri birer ders kıvamında geçiriyorsunuz. Koşma, halkın arasından seri olarak geçme, zıplama, saklanma ve benzeri atraksiyonlar için mini görevler yapıyoruz.