Eksiler- Çağ dışı grafikler, katlanılması zor tek kişilik mod, yapay zekasızlık, kamera açısızlığı
Oyunlar genellikle ödüle ulaşmaya çalıştığımız bir işkence olmazlar. Ya tamamen ödül olurlar, ya da tamamen işkence olurlar. Bikini Karate Babes bile tarihin en rezil oyunlarından biri olmasına rağmen, bu kadar negatif görüş yaratmıyordu insanda. Anarchy Reins ise güzel olabilecekken, o güzelliğe ulaşmak için oldukça başarısız aşamalardan geçirdiği için ofiste son aylarda en sevmediğimiz olduğumuz oyun oldu.
Bayonetta ve Vanquish'i de geliştiren ekip Platium Games tarafından yapılan Anarchy Reins'in yapımcı ekibinin aynı zamanda Metal Gear Rising: Revengeance'ı da yapıyor olmasıysa bünyede soğuk duş etkisi yaratıyor. MGR: Revengeance bu kadar doğru yollardan giderken, aynı firmadan yakın tarihte çıkan benzer bir oyun nasıl oluyor da bu kadar "yanlışların insanı" oluyor? Elbette MGR ve AR aynı firmadan çıkıyor olsa da yönetmenleri ve geliştirici ekipleri farklı, ama firmanın geçmişine bakınca da Okami ve Viewtiful Joe gibi oyunları geliştiren Clover Studio'nun eski kadrosunu görüyoruz ve hayal kırıklığı ikiyle çarpılıyor.
Peki asıl soru şu: Bir oyun, nesnel olarak bakıldığında nasıl hem iyi hem de kötü olabilir aynı anda? Cevabı, Anarchy Reigns'in ürün olarak yerleştirildiği noktada gizli.
Anarchy Reigns asla yekün bir oyun olarak lanse edilmedi ve öyle tasarlanmadı. Yani klasik günümüz aksiyon / beat-em-up anlayışının "önce tek kişilik kısım, sonra multiplayer'a bakarız" mottosunun aksine bir yol izledi Platinum Games. Anarchy Reigns'in ön plandaki oyun modu multiplayer modu. Ancak buna ulaşabilmek ve zengin bir multiplayer deneyimi yaşamak için önce korkunç tek kişilik modu oynamanız gerekiyor.
