Horadrim, ölümlülerin tarihinin en önemli dönüm noktalarından birinde duruyoruz. En iyi ihtimalle, hem melekler hem de şeytanlar tarafından soğuk bir horgörüyle karşılanan insanlık, binlerce yıldır her iki tarafın da gölgesindeki varlıklarını sürdürmekteydi. En kötüsündeyse, yaratılış senfonisindeki bozuk notalardan ya da Ebedi Mücadelenin akışını değiştirecek silahlardan ibaretlerdi.
Ancak bu dönem, nihayet kapandı. Kendi kaderlerinin efendisi olan insanlar, Sanctuary'nin en beklenmedik köşelerinden çıkagelerek, meleklerin dahi akranı olarak duruyorlar artık."
-Tyrael
"Sancılı doğum" dedikleri şeyin oyun dünyasındaki karşılığına birebir denk gelecek bir örnek vermek isteyecek olsak rahatlıkla Diablo III'ü kullanabiliriz sanırım. 12 yıllık sıkıntılı bekleyiş sırasında içeriğini bolca değiştiren Diablo III, sonuç olarak o büyük çıkışını gerçekleştirdiğinde herkesin beklentilerini karşılayamadı haliyle. Kimisi nefret ederek bıraktı, kimisi "ya aslında eğlenceli ama, keşke daha iyi olsaydı" diyerek oynamaya devam etti. Reaper of Souls, bu açıdan bir çok oyunun erişme şansı bulamadığı "yeniden doğuş"u temsil ediyor. Blizzard bu şansı yeterince iyi kullanıp oyunun konusunda da bolca harmanladığı ölüm-yaşam döngüsünü serinin kendisine de yedirebilmiş mi bizzat görebilmek için çok kısıtlı sayıda kişinin katılma şansı bulabildiği betaya da böylece adım atmış olduk. Peki ya Malthael serinin ruhunu da sömürmüş mü, yoksa tünelin sonunda "nihayet" bir ışık gözüküyor mu?
"NO ONE CAN STOP DEATH!" Reaper of Souls, kendini Diablo III'ün ağır aksak yanlarını düzeltip, üzerine de Diablo I-II nostaljisi kokan bir cila çekmeye adamış bir ek paket olarak karşımıza çıkıyor. Ben işin hikâye kısmına (her ne kadar Diablo III'ünki ciddi anlamda çuvallamış olsa da) özellikle düşkün biri olduğum için ilk iş olarak soluğu Westmarch'ta, yani Act V'te aldım. Gamescom'da yayınlanan enfes sinematiği izlediyseniz hatırlayacağınız üzere Tyrael Black Soulstone'u Westmarch'ın derinliklerinde gizlenmiş Rakkis'in mezarında saklamaya çalışmış, ancak birden ortaya çıkan eski Bilgelik Başmeleği, yeni Ölüm Meleği Malthael taşı çalarak kayıplara karışmıştı. Bu noktada Diablo'yu gücünün doruğundayken yenebilmiş bir kahraman olarak biz devreye giriyor ve Black Soulstone'u geri alıp, Malthael'i durdurmak adına bir kez daha göreve çağırılıyoruz.
Daha bu ilk andan itibaren Westmarch'ın gotik ve karanlık havası içinize işlemeye başlıyor zaten. Seçilen temadan şu noktaya kadar kuşkunuz vardıysa da tüm kuşkularınızı geride bırakabilirsiniz. Zira atmosfer her açıdan vanilla versiyonundan çok daha güçlü bir şekilde yansıtılmış. Malthael'in kendiyle beraber dibe çektiği düşmüş melekler Westmarch'ın sokaklarında katliam yaratıp daha çok ruhu ve bedeni kendi saflarına katarken, tüm o keşmekeşin içerisinde dönen alt metinler ve olaylar sayesinde kendinizi hikayeye kaptırmakta zorlanmıyorsunuz. Hele ki (çok da spoiler vermek istemediğimden detayına girmeyeceğim ama) Kral IV. Justinian'la alakalı olaylar dizisinin takip etmeye fazlasıyla değdiğini söylemem gerek. Oldukça geniş bir şekilde tasarlanmış haritalarda bol bol yan görevlerin de olması oynanışı daha bir dinamik hale getirmiş.
Altyapısı çok kuvvetli olmasına rağmen senaryo ve işleniş konularında yaz okuluna kalan Blizzard, neyse ki bu sefer dersine daha iyi çalışmış. Ne "BAK TYRAEL, ESKİ YARDIMCIN!" diye karakter dışı gereksiz gevezelik yapan Diablo, ne de yalan söylemeyi beceremeyen Yalanlar Lordu gibi tutarsızlıklar yok bu seferki senaryoda. Malthael olması gerektiği az ama öz konuşan, zırt pırt karşımıza fırlamadan yeterli gizem ve gerilim unsuruyla karşımıza sunulan bir karakter olmuş tam anlamıyla. Ha, gerçi hala Blizzard'ın kaleminden çıkmış en iyi hikâye olduğunu söyleyemem, ama orijinal hikâyenin kalitesinin üzerine çıktığı ve ilgi çekici olduğu da bir gerçek. Bunun dışında az önce de bahsettiğim yan görev bolluğu piyangosunun vurduğu talihlilerin arasında Enchantress, Scoundrel, Templar, Blacksmith ve tabii ki Jeweler gibi karakterlerin de olması, Act V'in yeterince doyurucu ve dolu dolu hissi vermesini sağlıyor.
Kısacası "Aaa, sadece tek bir Act mi var yani?" demeden önce o Act'in ağzına kadar dolu ve sürprizlere sıkça gebe olduğunu hatırlamak gerekiyor. (Özellikle sonlara doğru Diablo II oynayanları mest edebilecek bir sürpriz var ki...)
