BioShock Infinite

“Yeryüzünün kahve yüzeyinde yürümek benim tek gerçekliğim gibiydi. Bu gerçekliğin beni rahatlatan bir tarafı vardı. Sonuçta, milyonlarca insanın milyonlarca ömür tükettiği bu gezegen üzerinde, son nefesini verirken kimin ne kadar eksik, kimin ne kadar fazla yaşadığının bir önemi kalmıyordu, herkes ölüyordu, hayat devam ediyordu. Hep düşünmüşümdür, yaptığım şeyleri yapmasaydım, daha iyi bir insan olsaydım, buna rağmen bir bedel ödemem gerekiyor muydu? Belki süreç geçerken ödediğimiz bedeller karşılığı aldığımız küçük mutluluk anlarının adına yaşam deniyordur, en azından ben buna yaşam diyorum ve öğrendiğim tek bir şey varsa; eğer silahı önce sen çekmezsen, asla çekemezsin”

Bir oyuncu olarak, yaşamınızda çok nadiren karşılaştığınız, sizi tamamen dünyasının bir parçası haline getiren ve oradan çıkartmayan oyunlar oynarsınız. Aslında buna oyun demek ne kadar doğru bilemiyorum. Bir yerden sonra hikayesi, görselliği, sesleri ve yaşayan dünyası ile içinize işleyen bir sanat eseri gibidir bu yapımlar çünkü.

BioShock Infinite, kabına, ismine ve onu karşılayan çoğu tanıma sığmayan bir hikaye fakat bundan önemlisi BioShock Infinite “derdi” olan bir oyun. Ken Levine ve Irrational Games ekibinin bir takım sıkıntıları var dile getirmek istedikleri, bu insanları yapımcı olarak, üreten olarak yaşamla ilgili rahatsız eden şeyler var ve bunun sonucu parasal kaygıların ötesinde söylemek istediklerini korkmadan ifade eden bir yapım olarak ortaya çıkıyor.

BioShock Infinite, oldukça sevilen ve benzer konseptte üretilmiş BioShock serilerinin devamı niteliğinde fakat bu hikayesel bir devamlılık değil. BioShock nasıl System Shock serilerinin ruhani takipçisi ise, BioShock Infinite’te, temellerine sadık fakat BioShock oyunlarıyla farklı bir evrende geçiyor.

Infinite’in hikayesi, daha önce BioShock serilerinde olduğu gibi alternatif bir dünya tarihini kapsıyor, özellikle Amerikan tarihini alıp, değiştiren ve güzeller güzeli uçan şehir Columbia’yı bu akışa entegre eden Infinite ekibi, gerçekten çok başarılı bir dünya çıkartmış.

Infinite’in dünyası, Ayn Rand’ın Objektivizm felsefesini kendi içine katıp yoğuran, korkutucu, büyük, olasılıkların sonsuz olduğu fakat bir o kadar ışıl ışıl bir dünya. Amerika’nın karanlık tarihini olduğu gibi alıp, ırk, din, cinsiyetçilik ve bunun gibi pek çok tabu olan konuyu korkusuzca işleyen Irrational, bu konuda ayakta alkışlanmayı hak ediyor doğrusu. Gökyüzünün ötesinde uçan mucize şehir Columbia’ya ilk ayak bastığınız vakit burasının bir cennet olduğunu düşünmeye başlıyorsunuz, insanları, yaşamları ve kimlikleriyle gerçek anlamda yaşayan bir yer Columbia.

İlk defa kendimi bir şehrin içinde böylesine kaybettim. Yeryüzünden yukarıda, bambaşka bir gerçeklik içerisinde varlığını sürdüren Columbia, yapıları, mimarisi, heykelleri, sanat eserleri ve teknolojisi ile sizi girer girmez büyülemeyi başarıyor. Infinite’in en önemli yanı bunu size verirken, birden bire almayı bilmesi. “Burası fazla iyi, fazla güzel, burada ne gibi bir macera yaşayabilirsin ki?” diye sorduğunuz vakit, Columbia’nın Columbia olması için yapılan seçimlerin karanlık sonuçları ile karşılaşıyorsunuz. Infinite ilk etapta Amerika’nın kirli geçmişi ile dolu sandıktan “ırkçılık” konusunu çıkartıyor ve çat diye önünüze koyuyor, bu geçiş öyle hızlı oluyor ki, oyuncu olarak durumun alenenliğinden rahatsız oluyorsunuz, oyunlarda bu tarz konuların işlenmesine alışık olmadığımızdan, bu tarz bir rahatsız olma reaksiyonu ile ilk kez karşılaştım.

Infinite’in işlediği tabular, belki sahip olduğu muhteşem görselliği olmasaydı bu kadar dramatik gelmezdi, ilk BioShock’a selam veren girişinden itibaren, oyunun dudak ısırtan görsel tasarımı ile birlikte karşımıza çıkan parıl parıl Columbia, işlediği konularla öyle büyük bir tezat oluşturuyor ki, Irrational, Infinite’in oldukça karanlık konseptlerini karşınıza çıkarttığı zaman, bu insana iki kat daha ağır geliyor.